۱۸۴۷.عنه عليه السلام :البِشرُ إسْداءُ الصَّنِيعَةِ بغيرِ مَؤونَةٍ . ۱
۱۸۴۸.عنه عليه السلام :البِشرُ أحَدُ العَطاءَيْنِ . ۲
۱۸۴۹.عنه عليه السلام :البَشاشَةُ أحَدُ القَراءَيْنِ . ۳
۱۸۵۰.عنه عليه السلام :البِشرُ مَنظَرٌ مُونِقٌ، و خُلقٌ مُشْرِقٌ . ۴
۱۸۵۱.عنه عليه السلام :اِلْقَهُم بالبِشرِ ، تُمِتْ أضْغانَهُم . ۵
۱۸۵۲.عنه عليه السلام :بالبِشرِ و بَسْطِ الوَجِه يَحْسُنُ مَوقِعُ البَذْلِ . ۶
۱۸۵۳.عنه عليه السلام :إنّ بِشرَ المؤمنِ في وَجهِهِ ، و قُوّتَهُ في دِينِهِ ، و حُزنَهُ في قَلبِهِ . ۷
۱۸۵۴.عنه عليه السلام :بِشرُكَ يدُلُّ على كَرَمِ نفسِكَ . ۸
۱۸۵۵.عنه عليه السلام :حُسنُ اللِّقاءِ يَزيدُ في تأكُّدِ الإخاءِ . ۹
۱۸۵۶.عنه عليه السلامـ في صفاتِ المؤمنِ ـ: هَشّاشٌ بَشّاشٌ ، لا بعَبّاسٍ و لا بجسّاس . ۱۰
۱۸۵۷.عنه عليه السلام :إذا لَقِيتُم إخْوانَكُم فَتَصافَحوا ، و أظْهِروا لَهمُ البَشاشَةَ و البِشرَ ، تَتَفَرّقوا و ما علَيكُمْ مِن الأوْزارِ قد ذَهبَ . ۱۱
۱۸۵۸.عنه عليه السلام :إنَّ أحْسنَ ما يَأْلَفُ بهِ النّاسُ قلوبَ أوِدّائهِم ، و نَفَوا بهِ الضِّغْنَ عن قُلوبِ أعْدائهِم : حُسنُ البِشرِ عند لِقائهِم ، و التَّفَقُّدُ في غَيبتِهم ، و البَشاشةُ بِهم عند حُضورِهِم . ۱۲
۱۸۴۷.امام على عليه السلام :خوشرويى، احسانى است بى زحمت و بى هزينه.
۱۸۴۸.امام على عليه السلام :خوشرويى، يكى از دو عطاست.
۱۸۴۹.امام على عليه السلام :خوشرويى، يكى از [ لوازم ]مهمان نوازى است.
۱۸۵۰.امام على عليه السلام :خوشرويى، چشم اندازى خوشايند و خويى درخشان است.
۱۸۵۱.امام على عليه السلام :با خوشرويى با آنان برخورد كن، تا كينه هايشان را از ميان ببرى .
۱۸۵۲.امام على عليه السلام :با خوشرويى و چهره گشاده، بخشش ارزش پيدا مى كند.
۱۸۵۳.امام على عليه السلام :شادى مؤمن در چهره اوست، قدرتش در دينش و اندوهش در دلش.
۱۸۵۴.امام على عليه السلام :خوشرويى تو، نشانگر بزرگوارى و كرامت نفس توست.
۱۸۵۵.امام على عليه السلام :برخورد خوش، پيوند برادرى را استوارتر مى كند.
۱۸۵۶.امام على عليه السلامـ در توصيف مؤمن ـفرمود : خنده روى است و گشاده رو، نه ترشروى و تجسّس كننده.
۱۸۵۷.امام على عليه السلام :چون با برادران خود رو به رو شديد و دست داديد و خوشرويى و گشاده رويى نشان داديد، هنگام جدا شدن گناهانتان ريخته است.
۱۸۵۸.امام على عليه السلام :بهترين وسيله اى كه مردم با آن دلهاى دوستان خود را به دست مى آورند و كينه ها را از دلهاى دشمنانشان مى زدايند، خوشرويى هنگام برخورد با آنان است و جوياى احوال آنان شدن در غيابشان و گشاده رويى با آنان در حضورشان.
