۱۳۸۹.معاني الأخبار عن فُضَيلَ بنِ يَسار عنِ الإمامِ الباقرِ عليه السلام :لا يَبلُغُ أحدُكُم حقيقةَ الإيمانِ حتّى يكونَ فيه ثلاثُ خِصالٍ : حتّى يكونَ المَوتُ أحبَّ إليهِ مِن الحياةِ ، و الفَقرُ أحبَّ إليهِ مِن الغِنى ، و المَرَضُ أحبَّ إليهِ مِن الصِّحّةِ .
قُلْنا : و مَن يَكونُ كذلكَ ؟! قالَ : كلُّكُم . ثُمّ قالَ : أيُّما أحَبُّ إلى أحدِكُم يَموتُ في حُبِّنا أو يَعيشُ في بُغْضِنا ؟ فقلتُ : نَموتُ و اللّهِ في حُبِّكُم أحبُّ إلينا قالَ : و كذلكَ الفَقرُ و الغنى و المرضُ و الصِّحّةُ؟ قلتُ: إي و اللّهِ . ^۱

۱۳۹۰.الإمامُ الصّادقُ عليه السلام :أتى رجُلٌ رسولَ اللّهِ صلى الله عليه و آله فقالَ : يا رسولَ اللّهِ،إنّي جِئتُكَ اُبايِعُكَ علَى الإسلامِ، فقالَ لَه رسولُ اللّهِ صلى الله عليه و آله: اُبايِعُكَ على أن تَقْتُلَ أباكَ؟ قالَ: نَعَمْ. فقالَ له رسولُ اللّهِ صلى الله عليه و آله: إنّا و اللّهِ لا نَأمُرُكُم بِقَتلِ آبائكُم ، و لكِنِ الآنَ عَلِمتُ مِنكَ حقيقةَ الإيمانِ ، و أنّكَ لَن تَتَّخِذَ مِن دُونِ اللّهِ وَلِيجَةً . ^۲

۱۳۸۹.معانى الأخبارـ به نقل از فضيل بن يسار ـ: امام باقر عليه السلام فرمود: هيچ يك از شما به حقيقت ايمان نمى رسد مگر آن كه سه خصلت در او باشد: مرگ را بيشتر از زندگى دوست بدارد و فقر را بيشتر از توانگرى و بيمارى را بيشتر از تندرستى.
عرض كرديم: چه كسى اين چنين است؟! فرمود: همه شما. آنگاه فرمود: هر يك از شما، كدام يك را بيشتر دوست داريد: در راه دوستى ما بميريد يا با دشمنى با ما زندگى كنيد؟ عرض كردم: به خدا قسم، اينكه در راه دوستى شما بميريم . فرمود: نادارى و توانگرى و بيمارى و تندرستى نيز همين طور نيست؟ عرض كردم: آرى، به خدا.

۱۳۹۰.امام صادق عليه السلام :مردى خدمت پيامبر خدا صلى الله عليه و آله رسيد و عرض كرد: اى رسول خدا! من خدمت رسيده ام تا با شما بر اسلام بيعت كنم. پيامبر خدا صلى الله عليه و آله به او فرمود: با تو بيعت مى كنم بر اينكه پدرت را بكشى. عرض كرد: باشد. پيامبر خدا صلى الله عليه و آله فرمود: به خدا، ما به شما دستور نمى دهيم پدرانتان را بكشيد، اما اينك [با اين امتحان ]دانستم كه ايمان تو حقيقى است و تو هرگز يار و همدمى جز خدا نخواهى گرفت.

۱۳۸۴.عنه صلى الله عليه و آله :لا يَحُقُّ العبدُ حقيقةَ الإيمانِ حتّى يَغْضَبَ للّهِ و يَرضى للّهِ ، فإذا فَعلَ ذلكَ فَقَدِ اسْتَحَقَّ حقيقةَ الإيمانِ . ^۱

۱۳۸۵.عنه صلى الله عليه و آله :لا يُؤمِنُ عبدٌ حتّى يُحِبَّ للنّاسِ ما يُحبُّ لِنفسهِ مِن الخَيرِ . ^۲

۱۳۸۶.عنه صلى الله عليه و آله :إنّ الرّجُلَ لا يكونُ مؤمنا حتّى يكونَ قلبُهُ مَع لِسانِهِ سَواءً ، و يكونَ لِسانُهُ مَع قلبِهِ سَواءً ، و لا يُخالِفَ قولُهُ عمَلَهُ ، وَ يأمَنَ جارُهُ بَوائقَهُ . ^۳

۱۳۸۷.الإمامُ عليٌّ عليه السلام :لا يَصْدُقُ إيمانُ عبدٍ حتّى يَكونَ بما في يَدِ اللّهِ سبحانه أوْثَقَ مِنه بما في يَدِهِ . ^۴

۱۳۸۸.الإمامُ الباقرُ عليه السلام :بَيْنا رسولُ اللّهِ صلى الله عليه و آله في بعضِ أسفارِهِ إذْ لَقِيَهُ رَكْبٌ فقالـوا : السَّلامُ علَيكَ يا رسولَ اللّهِ، فقالَ صلى الله عليه و آله: ما أنتُم؟ قالوا: نحنُ مؤمنونَ. قالَ صلى الله عليه و آله : فما حقيقةُ إيمانِكُم؟ قالوا : الرِّضا بقَضاءِ اللّهِ و التَّسْليمُ لأمرِ اللّهِ و التَّفْويضُ إلَى اللّهِ تعالى ، فقالَ صلى الله عليه و آله : عُلَماءُ حُكَماءُ كادُوا أنْ يَكونوا مِن الحكمةِ أنبياءَ ، فإنْ كُنتُم صادِقِينَ فلا تَبْنوا ما لا تَسْكُنونَ ، و لا تَجْمَعوا ما لا تَأكُلونَ ، و اتَّقوا اللّهَ الّذي إليهِ تُرْجَعونَ . ^۵

۱۳۸۴.پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :بنده آنگاه به ايمان حقيقى دست مى يابد كه براى خدا به خشم آيد و براى خدا خشنود شود. پس ، هرگاه چنين باشد سزامند ايمان حقيقى گشته است.

۱۳۸۵.پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :هيچ بنده اى مؤمن نيست مگر آن كه هر خوبى كه براى خود مى خواهد براى مردم نيز بخواهد.

۱۳۸۶.پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :انسان مؤمن نيست، مگر آن كه دلش با زبانش يكى باشد و زبانش با دلش، و گفتارش با كردارش ناسازگار نباشد، و همسايه اش از گزند او در امان باشد.

۱۳۸۷.امام على عليه السلام :ايمان هيچ بنده اى راستين نباشد مگر زمانى كه اطمينان او به آنچه نزد خداست بيشتر باشد از آنچه در دست خويش دارد.

۱۳۸۸.امام باقر عليه السلام :پيامبر خدا صلى الله عليه و آله در يكى از مسافرتهايش با كاروانى رو به رو شد؛ كاروانيان عرض كردند: درود بر تو اى پيامبر خدا . پيامبر صلى الله عليه و آله پرسيد: شما كه هستيد؟ عرض كردند: ما عدّه اى مؤمن هستيم. پيامبر صلى الله عليه و آله فرمود: حقيقت ايمان شما چيست؟ عرض كردند: خشنودى به قضاى الهى و گردن نهادن به فرمان خدا و سپردن كارها به دست او. فرمود: دانشمندانى فرزانه كه نزديك است از فرزانگى پيامبر شوند. پس اگر راست مى گوييد، آنچه را كه در آن ساكن نمى شويد نسازيد؛ و آنچه را نمى خوريد نيندوزيد و از خدايى كه به سويش باز مى گرديد، پروا كنيد.