۱۵۳۹.عنه عليه السلام :المؤمنُ دأْبُهُ زَهادَتُهُ ، و هَمُّهُ دِيانَتُهُ ، و عِزّهُ قَناعتُهُ ، و جِدُّهُ لآخِرَتِهِ ، قد كَثُرَتْ حَسَناتُهُ ، و علَتْ درَجاتُهُ ، و شارَفَ خَلاصَهُ و نَجاتَهُ . ^۱

۱۵۴۰.عنه عليه السلام :المؤمنُ دائمُ الذِّكرِ ، كثيرُ الفِكرِ ، علَى النَّعماءِ شاكرٌ، و في البلاءِ صابرٌ . ^۲

۱۵۴۱.عنه عليه السلام :المؤمن مَن طَهّرَ قلبَهُ مِن الدَّنِيَّةِ . ^۳

۱۵۴۲.عنه عليه السلام :المؤمنُ يَقْظانُ ، يَنتظِرُ إحدَى الحُسْنَيَيْنِ . ^۴

۱۵۴۳.عنه عليه السلام :المؤمنُ عفيفٌ في الغِنى ، مُتَنزِّهٌ عَن الدُّنيا . ^۵

۱۵۴۴.عنه عليه السلام :المؤمنُ شاكرٌ في السَّرّاءِ ، صابرٌ في البلاءِ ، خائفٌ في الرَّخاءِ . ^۶

۱۵۴۵.عنه عليه السلام :المؤمنُ إذا سُئلَ أسْعَفَ ، و إذا سَألَ خَفَّفَ . ^۷

۱۵۴۶.عنه عليه السلام :المؤمنُ مَن وَقى دِينَهُ بدُنياهُ ، و الفاجرُ مَن وقى دُنياهُ بدِينِهِ . ^۸

۱۵۴۷.عنه عليه السلام :المؤمنُ لا يَحيفُ على مَن يُبغِضُ ، و لا يأثَمُ فيمَن يُحِبُّ ، و إن بُغِيَ علَيهِ صَبرَ حتّى يكونَ اللّهُ عزّ و جلّ هُو المُنْتَصِرَ لَهُ . ^۹

۱۵۳۹.امام على عليه السلام :مؤمن شيوه و عادتش زهد اوست و همه اهتمام او دينش و عزّت او قناعتش و تلاش او براى آخرتش؛ خوبيهايش بسيار است و درجاتش بلند و در آستانه رهايى و رستگارى است.

۱۵۴۰.امام على عليه السلام :مؤمن، هميشه به ياد خداست، زياد مى انديشد، بر نعمتها سپاسگزار و در بلا شكيباست.

۱۵۴۱.امام على عليه السلام :مؤمن، كسى است كه دل خود را از پستى پاك كرده باشد.

۱۵۴۲.امام على عليه السلام :مؤمن بيدار است و چشم به راه يكى از دو فرجام نيك.

۱۵۴۳.امام على عليه السلام :مؤمن، در هنگام توانگرى پاكدامن است، و از دنيا وارسته.

۱۵۴۴.امام على عليه السلام :مؤمن، هنگام خوشى و آسايش سپاسگزار است و هنگام گرفتارى و بلا، شكيبا و به گاه ناز و نعمت ترسان.

۱۵۴۵.امام على عليه السلام :هرگاه از مؤمن چيزى خواسته شود، زياد كمك مى كند و چون خود چيزى از كسى بخواهد، سبك مى گيرد.

۱۵۴۶.امام على عليه السلام :مؤمن كسى است كه دين خود را با دنياى خود حفظ كند و فاجر كسى است كه دنياى خود را با دينش نگه دارد.

۱۵۴۷.امام على عليه السلام :مؤمن، به دشمن خود ستم نمى كند و به خاطر دوست خود مرتكب گناه نمى شود؛ اگر به او ستم شود، شكيبايى مى ورزد تا خداوند عزّ و جلّ انتقام او را بگيرد.

۱۵۳۵.عنه عليه السلام :المؤمنُ وَقورٌ عندَ الهَزاهِزِ ، ثَبُوتٌ عندَ المَكارِهِ ، صَبورٌ عندَ البلاءِ ، شَكورٌ عندَ الرَّخاءِ ، قانعٌ بما رَزقَهُ اللّهُ ، لا يَظلِمُ الأعداءَ ، و لا يَتَحامَلُ للأصدِقاءِ ، النّاسُ مِنهُ في راحةٍ ، و نَفسُهُ في تَعَبٍ . ^۱

۱۵۳۶.عنه عليه السلام :المؤمنُ غِرٌّ كريمٌ ، مأمونٌ على نفسِهِ ، حَذِرٌ مَحزونٌ . ^۲

۱۵۳۷.عنه عليه السلام :المؤمنُ أمينٌ على نفسِهِ ، مُغالِبٌ لِهَواهُ و حِسّهِ . ^۳

۱۵۳۸.عنه عليه السلام :المؤمنُ إذا وُعِظَ ازْدَجرَ ، و إذا حُذِّرَ حَذِرَ، و إذا عُبِّرَ اعْتَبرَ ، و إذا ذُكِّرَ ذَكرَ ، و إذا ظُلِمَ غَفرَ . ^۴

۱۵۳۵.امام على عليه السلام :مؤمن در گرفتاريهاى تكان دهنده، استوار است، در نا خوشيها پابرجا، در بلا شكيبا، در آسايش سپاسگزار و به آنچه خدا روزى اش كرده قانع است، به دشمنان ستم روا نمى دارد و به خاطر دوستان نيز به ديگران ستم نمى كند، مردم از او در آسايش اند و جانش [از او ]در رنج است.

۱۵۳۶.امام على عليه السلام :مؤمن خوش دل (بى شيله پيله) و بزرگوار است، امين نفس خويش و همواره بر حذر و اندوهگين است.

۱۵۳۷.امام على عليه السلام :مؤمن امانتدار نفس خويش است، و چيره بر هوى و هوس خويش.

۱۵۳۸.امام على عليه السلام :مؤمن چون اندرزش دهند از خطا [باز مى ايستد و چون بر حذرش دارند حذر مى كند و چون پندش دهند پند مى پذيرد و چون به او يادآور شوند متذكّر مى گردد و هرگاه ستم بيند مى بخشد.