۱۵۵۳.الإمامُ زينُ العابدينَ عليه السلام :المؤمنُ يَصمُتُ لِيَسْلَمَ، و يَنْطِقُ لِيَغْنَمَ . ^۱

۱۵۵۴.عنه عليه السلام :المؤمنُ خلَطَ علمَهُ بالحِلْمِ ، يجلِسُ لِيَعْلمَ ، و يَنْصِتُ لِيَسْلمَ ، و يَنْطِقُ لِيَفْهمَ ، لا يُحَدِّثُ أمانَتهُ الأصدقاءَ . ^۲

۱۵۵۵.الإمامُ الباقرُ عليه السلام :إنّما المؤمنُ الّذي إذا رَضِيَ لَم يُدْخِلْهُ رِضاهُ في إثمٍ و لا باطلٍ ، و إذا سَخِطَ لَم يُخْرِجْهُ سَخَطُهُ مِن قولِ الحقِّ ، و المؤمنُ الّذي إذا قَدَرَ لم تُخْرِجْهُ قُدرتُهُ إلى التَّعدّي و إلى ما لَيس لَه بحقٍّ . ^۳

۱۵۵۶.الإمامُ الصّادقُ عليه السلام :المؤمنُ حَسَنُ المَعونةِ ، خفيفُ المَؤونةِ، جَيّدُ التّدبيرِ لِمَعيشتِهِ ، لا يُلْسَعُ مِن جُحْرٍ مرّتينِ . ^۴

۱۵۵۷.عنه عليه السلام :المؤمنُ لَه قوّةٌ في دِينٍ ، و حَزْمٌ في لِينٍ ، و إيمانٌ في يقينٍ ، و حِرْصٌ في فِقهٍ ، و نَشاطٌ في هُدىً ......... و صَلاةٌ في شُغلٍ . ^۵

۱۵۵۳.امام زين العابدين عليه السلام :مؤمن سكوت مى كند تا سالم ماند و سخن مى گويد تا سود برد.

۱۵۵۴.امام زين العابدين عليه السلام :مؤمن دانش و بردبارى را با هم در آميخته است؛ مى نشيند تا دانش بياموزد، سكوت مى كند تا سالم مانَد، [به سؤال ]لب مى گشايد تا بفهمد و امانت (راز) خود را براى دوستانش بازگو نمى كند.

۱۵۵۵.امام باقر عليه السلام :مؤمن كسى است كه چون خشنود و سرخوش شود، خشنودى اش او را به گناه و باطل نكشاند و هر گاه به خشم آيد، خشمش او را از حق گويى دور نسازد، مؤمن كسى است كه اگر قدرت يابد، قدرتش او را به تجاوز و دست انداختن به آنچه حقّ او نيست نكشاند.

۱۵۵۶.امام صادق عليه السلام :مؤمن، ياورى خوب و كم خرج و كم زحمت است؛ زندگى اش را خوب اداره مى كند؛ از يك سوراخ دوبار گزيده نمى شود.

۱۵۵۷.امام صادق عليه السلام :مؤمن در دين قدرتمند است و در عين نرمش، قاطع. ايمانش با يقين همراه است، در فهميدن [دين] آزمند و در پيمودن راه راست با نشاط ......... و با وجود كار و گرفتارى نمازش را ترك نمى كند.

۱۵۴۸.عنه عليه السلام :العقلُ خليلُ المؤمنِ ، و العلمُ وزيرُهُ ، و الصّبرُ أميرُ جُنودِهِ ، و العَملُ قَيِّمُهُ . ^۱

۱۵۴۹.عنه عليه السلام :اعلَموا ـ عبادَ اللّه ـ أنّ المؤمنَ لا يُصبحُ و لا يُمسي إلاّ و نفسُهُ ظَنُونٌ عِندَهُ ، فلا يَزالُ زارِيا علَيها و مُستَزيدا لَها . ^۲

۱۵۵۰.عنه عليه السلام :المؤمنونَ خَيْراتُهُم مَأمولةٌ ، و شُرورُهُم مَأمونةٌ . ^۳

۱۵۵۱.عنه عليه السلام :المؤمنونَ لأنفسِهِم مُتَّهِمونَ ، و مِن فارِطِ زَلَلهِم وَجِلونَ ، و للدُّنيا عائفونَ ، و إلَى الآخِرةِ مُشتاقونَ ، و إلَى الطّاعاتِ مُسارِعونَ . ^۴

۱۵۵۲.الإمامُ الحسينُ عليه السلام :إنّ المؤمنَ اتّخَذَ اللّهَ عِصْمتَهُ و قولَهُ مِرآتَهُ ، فمَرّةً يَنظُرُ في نَعْتِ المؤمنينَ ، و تارةً يَنظُرُ في وَصفِ المُتَجَبّرينَ ، فهُو مِنهُ في لَطائفَ ، و مِن نفسِهِ في تَعارُفٍ ، و مِن فِطْنَتِهِ في يقينٍ ، و مِن قُدْسِهِ على تَمكينٍ . ^۵

۱۵۴۸.امام على عليه السلام :عقل، رفيق مؤمن است و دانش وزير او و شكيبايى، فرمانده سپاه او و عمل، سرپرست او.

۱۵۴۹.امام على عليه السلام :بندگان خدا! بدانيد كه مؤمن شب و روز را سپرى نمى كند، مگر آن كه به نفس خود بدگمان و بى اعتماد است، از اين رو، پيوسته نفْس خود را سرزنش مى كند و ]كارهاى خوب را [از او بيشتر مى خواهد.

۱۵۵۰.امام على عليه السلام :مؤمنان به خيرشان اميد مى رود و شرّشان به كسى نمى رسد.

۱۵۵۱.امام على عليه السلام :مؤمنان به خود بد گمانند، از فراوانى لغزشهاى خود بيمناكند، از دنيا متنفّرند، مشتاق آخرتند و در انجام فرمان هاى الهى شتابان.

۱۵۵۲.امام حسين عليه السلام :براستى مؤمن، خدا را نگه دار خود ]از گزندها و گناهان] و گفتار او (قرآن) را آينه خود گرفته است. گاهى [در اين آينه] به اوصاف مؤمنان مى نگرد و گاهى به اوصاف گردنكشان مى نگرد و در آن نكته ها مى بيند و خود را شناسايى مى كند و به هوشيارى خود يقين مى كند و به پاكى خود اطمينان مى يابد.