۱۹۴۸.عنه عليه السلامـ عندَ ما ذُكِرَتِ الحَرورِيّةُ عِندَهُ ـ: إنْ خَرَجوا على إمامٍ عادلٍ أو جَماعةٍ فقاتِلوهُم ، و إنْ خَرَجوا على إمامٍ جائرٍ فلا تُقاتِلوهُم؛ فإنَّ لَهُم في ذلكَ مَقالاً . ^۱

۱۹۴۹.عنه عليه السلام :يُقاتَلُ أهلُ البَغْي و يُقْتَلونَ بكلِّ ما يُقْتَلُ بهِ المُشرِكونَ ، و يُسْتَعانُ عَليهِم بمَن أمكَنَ أنْ يُستَعانَ بهِ علَيهِم مِن أهلِ القِبلةِ ، و يُؤْسَـرونَ كَمـا يُؤسَـرُ المُشرِكونَ إذا قُـدِرَ علَيهِم . ^۲

۱۹۵۰.عنه عليه السلامـ بعدَ ذكرِ قتالِ مَن قاتَلَهُ مِنهُم ـ: ما وَجَدتُ إلاّ قِتالَهُم أو الكُفرَ بما أنْزَلَ اللّهُ على محمّدٍ صلى الله عليه و آله . ^۳

۱۹۵۱.عنه عليه السلام :قاتِلوا أهلَ الشّامِ مَع كلِّ إمامٍ بَعدي ^۴ .

۱۹۴۸.امام على عليه السلامـ وقتى در حضور ايشان از خوارج سخن به ميان آمد ـفرمود : اگر عليه امامِ عادل يا مردم شورش كردند، با آنان بجنگيد و اگر عليه پيشواى ستمگر شوريدند، با آنان نجنگيد؛ زيرا براى اين كار خود دليلى دارند.

۱۹۴۹.امام على عليه السلام :با اهل بغى (گروههاى ياغى و سركش)، به همان شدّت جنگ با مشركان، بايد جنگيد و از تمام امكانات و تواناييهاى اهل قبله (مسلمانان) بايد عليه آنان كمك گرفت و در صورت دسترس بر ايشان، بايد همچون مشركان اسيرشان كرد.

۱۹۵۰.امام على عليه السلامـ به دنبال سخن گفتن از جنگ با مخالفان ـفرمود: به خدا سوگند راهى نداشتم جز اين كه يا با آنان بجنگم و يا آنچه را خداوند بر پيامبرش، محمّد صلى الله عليه و آله فرو فرستاده منكر شوم.

۱۹۵۱.امام على عليه السلام :در ركاب هر امام پس از من با شاميان بجنگيد.

378

قِتالُ أهلِ البَغيِ مِنَ المُسلِمينَ

الكتاب:

(وَ إِنْ طائِفَتَانِ مِنَ الْمُؤْمِنِينَ اقْتَتَلُوا فَأَصْلِحُوا بَيْنَهُمَا فَإِنْ بَغَتْ إِحْدَاهُمَا عَلَى الْأُخْرَى فَقَاتِلُوا الَّتِي تَبْغِي حَتَّى تَفِيءَ إِلى أَمْرِ اللّهِ فَإِنْ فاءَتْ فأَصْلِحُوا بَيْنَهُمَا بِالعَدْلِ وَ أَقْسِطُوا إِنَّ اللّهَ يُحِبُّ المُقْسِطِينَ) . ^۱

الحديث:

۱۹۴۶.الإمامُ عليٌّ عليه السلام :القَتلُ قَتْلانِ : قَتلُ كَفّارَةٍ وَ قَتلُ دَرَجةٍ ، و القِتالُ قِتالانِ : قِتالُ الفِئةِ الكافِرَةِ حتّى يُسْلِموا و قِتالُ الفِئةِ الباغِيةِ حتّى يَفِيؤوا . ^۲

۱۹۴۷.عنه عليه السلام :القِتالُ قِتالانِ : قِتالُ أهلِ الشِّركِ لا يُنْفَرُ عنهُم حتّى يُسْلِموا أو يُؤْتُوا الجِزيَةَ عن يَدٍ و هُم صاغِرونَ، و قِتالٌ لأهلِ الزَّيغِ لا يُنْفَرُ عنهُم حتّى يَفِيؤوا إلى أمرِ اللّهِ أو يُقْتَلوا . ^۳

378

جنگيدن با مسلمانان سركش اهل بغى

قرآن :

«اگر دو گروه از مسلمانان با هم به جنگ برخاستند ميانشان آشتى دهيد و اگر يك گروه بر ديگرى تعدّى كرد با آن كه تعدّى مى كند بجنگيد تا به فرمان خدا باز گردد. پس اگر بازگشت ، ميانشان صلحى عادلانه برقرار كنيد و عدالت كنيد كه خدا دادگران را دوست دارد».

حديث :

۱۹۴۶.امام على عليه السلام :قتل دو نوع است: قتلى كه كفّاره است و قتلى كه بر درجات مى افزايد. پيكار كردن نيز دو گونه است: پيكار با گروه كافران تا اسلام آورند؛ و پيكار با گروه ياغى تا [به فرمان خدا] باز گردند.

۱۹۴۷.امام على عليه السلام :پيكار دو گونه است: پيكار با مشركان كه رها نمى شوند تا مسلمان شوند يا با خوارى جزيه بپردازند؛ و پيكار با منحرفان كه بايد رو در رويشان بود تا به فرمان خدا باز آيند و گردن نهند يا كشته شوند.