ابو الحسن عطيّة بن سعد بن جُناده عوفى جدلى قيسى كوفى.امير مؤمنان عليه السلام ، نام او را انتخاب كرد و در باره اش فرمود : «اين ، عطيّه (هديه) خداست».وى از تابعيان مشهور است و شيخ طوسى ، او را در زمره اصحاب امام على عليه السلام و امام باقر عليه السلام بر شمرده است و بَرقى ، او را از اصحاب امام باقر عليه السلام و امام صادق عليه السلام دانسته است.
او مورد اعتماد و كثير الحديث است.وى همراه ابن اشعث ، عليه حَجّاج ، قيام كرد و حَجّاج ، به دليل خوددارى وى از دشنامگويى به امام على عليه السلام ، دستور داد چهارصد ضربه شلّاق به وى زدند و سر و ريشش را تراشيدند.او سپس به فارس پناه بُرد و در باقى مانده دوران حكومت حَجّاج ، در خراسان ، سُكنا گزيد و زمانى كه عمر بن هُبَيره ، حاكم عراق شد ، به كوفه باز گشت.
او به سال ۱۱۱ ق (بنا بر قول مشهور) و يا ۱۲۷ ق (بنا بر قولى ديگر ، كه ظاهرا به قرينه روايت كردنش از امام صادق عليه السلام ، همين تاريخ ، درست است) ، در همان كوفه در گذشت.
