عمر بن ابى سَلَمة بن عبد الأسد قُرَشى مخزومى ، دو سال يا بيشتر پيش از هجرت ، متولّد شد و پس از درگذشت پدرش به سال سوم هجرى ، همراه با مادرش اُمّ سَلَمه ـ كه همسرىِ پيامبر خدا را برگزيده بود ـ به خانه پيامبر صلى الله عليه و آله آمد و در خانه وحى ، رشد كرد .
امّ سلمه همسر بزرگوار پيامبر خدا ، در هنگامه جنگ جمل ، او را با نامه اى به سوى امام عليه السلام گسيل داشت امام عليه السلام وى را پس از پايان جنگ جمل ، به حكومت بحرين[۱]برگماشت .[۲]
امام عليه السلام در آستانه جنگ صفّين ، [ با نامه اى ] از وى خواست كه براى نبرد با معاويه به اردوى ايشان بپيوندد .[۳]از نامه امام عليه السلام پيداست كه عمر در نگاه ايشان ، فردى امين و كارآمد بوده و حضورش در اردوى آن بزرگوار ، براى رويارويى مقتدرانه با سپاه شام ، لازم بوده است .
او در تمام جنگ هاى على عليه السلام همراه او بود و به سال ۸۳ هجرى درگذشت .[۴]
[۱]بحرين ، در آن روزگار ، برمناطق گسترده اى از سواحل و جزاير غرب و جنوب خليج فارس ، اطلاق مى گرديد (جغرافياى تاريخى كشورهاى اسلامى: ج ۱ ص ۲۳۱) .
[۲]ر .ك : ج ۴ ص ۴۹۵ (بزرگان صحابه در سپاه امام) .
[۳]در تاريخ الطبرى : (ج ۴ ص ۴۵۲) و الكامل في التاريخ (ج ۲ ص ۳۲۳) آمده است : «او را به حكومت بحرين گماشت . سپس او را بركنار كرد و نعمان بن عَجْلان را به جاى او گذاشت» . نيز در منبع ديگرى آمده است : «او را به حكومت بحرين و فارس گماشت» (ر.ك : اُسد الغابة : ج ۴ ص ۱۷۰ ش ۳۸۳۶) .
[۴]در اُسد الغابة : ج ۴ ص ۱۷۰ ش ۳۸۳۶ ، آمده است : «به روزگار خلافت عبدالملك بن مروان ، در مدينه درگذشت » .
