مُنذِر بن جارودِ[۱]عبدى ، از ياران امام على عليه السلام است و در جنگ جمل ، فرماندهى بخش كوچكى از سپاه را به عهده داشت .[۲]
على عليه السلام او را بر حكومت اِصطخْر[۳]گمارد . او ظاهرى خوش ، امّا درونى ناهنجار و نااستوار داشت .
منذر در بيت المال ، خيانت كرد و بخشى از آن را ويژه خود ساخت كه على عليه السلام نامه اى به او نوشت و او را نكوهيد . او ، پس از دريافت نامه امام عليه السلام به كوفه آمد . امام عليه السلام او را عزل و به پرداخت سى هزار درهم ، محكوم و زندانى كرد و سپس با وساطت صعصعة بن صُوحان ، آزادش ساخت .
او به روزگار عبيد اللّه بن زياد ـ كه دامادش بود ـ به حكومت برخى از آبادى ها دست يافت .
امام حسين عليه السلام در آستانه قيام شكوهمندش به بسيارى از چهره هاى سرشناس، نامه نوشت و آنان را به حمايت از خود و دفاع از حق ، دعوت كرد . و از جمله به منذر نيز نامه نوشت ، و شگفتا كه او نامه را با نامه رسان ، تسليم عبيد اللّه بن زياد كرد !
منذر به سال ۶۱ هجرى درگذشت .
[۱]جارود ، همان بِشْر بن عمرو بن حُبَيش است .
[۲]در الإصابة : ج ۶ ص ۲۰۹ ش ۸۳۵۳ آمده است : «در ركاب على عليه السلام در جمل ، حضور داشت» .
[۳]اصطخر ، معرّب «استخر» است كه از كهن ترين شهرهاى فارس و پايتخت دارا پسر داراب بوده است و آثار باستانى عظيمى در آن قرار دارد. فاصله آن تا شيراز، دوازده فرسنگ است (تقويم البلدان : ص۳۲۹) . يونانيان ، آن را «پرسپوليس» مى ناميدند . ويرانه هاى آن ، اكنون در جلگه مَروْدشت ، باقى است .
