تاریخچه بنای حرم امام حسین(ع) در قرن چهارم

آل بویه که برای نخستین بار در سال ۳۳۴ ق ، وارد بغداد شدند، فضای عراق را که برای شیعه آماده بود، کاملاً متحوّل کردند. شیعیان ، تا حدود یک قرن بعد از آن ـ که آل بویه در عراق بودند (۴۴۷ ق) ـ ، پشتیبانی مستحکم در عراق و ایران داشتند . یکی از مظاهر حمایت آل بویه از شیعیان ، رسیدگی به عتبات مقدّس عراق و عمارت حرم ائمّه علیهم السلام در شهرهای مختلف آن و نیز رسیدگی به سادات مقیم این شهرها بود.

در دوره سلطنت آل بویه، امیران محلّی دیگری هم در عراق بودند که شیعه و علاقه مند به بازسازی حرم امام حسین علیه السلام بودند. در سال ۳۶۸ ق ، به فرمان عمران بن شاهین (مؤسّس سلسله شاهینیه در منطقه بَطیحه) ، رواق هایی در حرم های امام علی علیه السلام و امام حسین علیه السلام ، ساخته شد.[۱]وی امیری محلّی بود که کسی از خاندان بویه ، قادر به آرام ساختن وی نبود و در سال ۳۶۹ ق ، در گذشت.[۲]

عضد الدوله ، بزرگ ترین سلطان بویه ای ، در سال ۳۷۱ ق ، به زیارت نجف و کربلا رفت و کمک های بسیاری به فقرای این دو شهر کرد .[۳]نیز زمانی که ضَبة بن محمّد اسدی ، به کربلا یورش برد و حرم راغارت کرد، توسّط نیروهای عضد الدوله ، تعقیب ، دستگیر و مجازات شد.[۴]

ساکنان شهرهای کربلا و نجف، در تمام ادوار ، همگی از شیعیان بوده اند و این دو شهر ، از اساس، به عنوان دو شهر شیعه بنیان گذاری شده بود . طبیعی است که مردم عرب و قبایل اطراف، نهایت توجّه را نسبت به مرقدهای آن بزرگواران داشتند. این ، بزرگ ترین حمایت از برقراری و پایداری بناهای ساخته شده بود.

دو اقدام مهم برای حفظ آبادی عتبات ، یکی فراهم کردن آب این شهرها و دیگری ، کشیدن دیوار در اطراف آنها بود که معمولاً بانیان خیر ، از میان حاکمان و دولت مردان ، دست به این اقدامات می زدند .