برخى آثار آية اللّه سيّد حسن صدر

او در حوزه هاى گوناگون علوم ، چون: اصول، فقه، حديث، درايه، رجال، اخلاق، تاريخ و ... آثار فراوانى از خود به جاى گذاشته است . محقق كتاب نهاية الدراية ، از آن ميان ، نام 82 كتاب و رساله را ذكر كرده است . بعضى از آنها عبارت اند از : 1 . حدائق الاُصول ؛ 2 . التعادل و التعارض و الترجيح ؛ 3 . تعليقة على رسائل الشيخ الأنصارى ؛ 4 . أحكام الشكوك الغير منصوصة ؛ 5 . تبيين الإباحه ؛ 6 . تحصيل الفروع الدينية فى فقه الإمامية ؛ 7 . حواشى بر عروة الوثقى و نيز بر غاية القصوى و نجاة العباد و التبصرة ؛ 8 . بيش از ده رساله فقهى در ابواب مختلف فقه ؛ 9 . چند تعليقه بر بعضى رساله هاى شيخ انصارى؛ 10 . بغية الوعاة فى طرق طبقات مشايخ الإجازات ؛ 11 . التعليقة على منتهى المقال ؛ 12 . تكملة أمل الآمل ؛ 13. عيون الرجال ؛ 14 . مختلف الرجال ؛ 15 . نكت الرجال؛ 16. رسالة فى السلوك ؛ 17. تأسيس الشيعة الكرام لعلوم الإسلام؛ 18 . الشيعة و فنون الإسلام؛ 19 . البراهين الجلية فى ضلال ابن تيميّة؛ 20 . الفرقة الناجية؛ 21. قاطعة اللجاح فى تزييف أهل الاعوجاج ؛ 22. محاسن الرسائل فى معرفة الأوائل؛ 23 . وفيات الأعلام من الشيعة الكرام؛ 24 . مجالس المؤمنين فى وفيات الأئمة المعصومين عليهم السلام .
در ميان تأليفات ايشان، ده اثر درباره حديث و مرتبط با آن ديده مى شود كه عبارت اند از: 1 . أحاديث الرجعة ؛ 2 . تحية أهل القبور بالمأثور؛ 3 . تعريف الجنان فى حقوق الإخوان؛ 4. الحقائق فى فضائل أهل البيت عليهم السلام من طريق الجمهور؛ 5 . رسالة فى المناقب؛ 6 . شرح وسائل الشيعة (كه يك جلد آن از ابتداى باب طهارت به چاپ رسيده است)؛ 7 . صحيح الخبر فى الجمع بين الصلاتين فى الحضر ؛ 8 . مفتاح السعادة و ملاذ العبادة ؛ 9 . النصوص المأثورة ؛ 10 . هداية النجدين و تفصيل الجندين . ^۱

2 . نهاية الدراية

تأليف آية اللّه سيّد حسن صدر كاظمى .

نگاهى به زندگى آية اللّه سيّد حسن صدر

سيّد حسن صدر ، در 29 رمضان 1272 ق ، در شهر كاظمين به دنيا آمد . پس از گذراندن مراحل اوّليه تعليم و تربيت، در خدمت علمايى چون باقر بن محمّد حسن آل ياسين و سيّد باقر بن سيّد حيدر و ميرزا باقر سلماسى ، دروس صرف و نحو و منطق را گذراند. دروس فقه و اصول را نيز در خدمت پدرش سيّد هادى صدر ، فرا گرفت و در هجده سالگى ، سطوح فقه و اصول را به پايان رساند. سپس به نجف اشرف عزيمت نمود و دروس كلام و حكمت را در محضر شيخ محمّد باقر شكى و شيخ محمّد تقى گلپايگانى فرا گرفت و در همين دوران ، به درجه اجتهاد ، نايل شد . سپس در سال 1297ق ، به سامرا هجرت نمود و به خدمت ميرزاى شيرازى رسيد و نزد وى ، جايگاه ويژه اى يافت. در سال 1314ق ، به شهر كاظمين بازگشت و به تبليغ و تدريس و تحقيق پرداخت و تأليفات بسيارى از خود به جا گذاشت . وى پس از وفات سيّد اسماعيل صدر ، در جايگاه اِفتا نشست و رساله عمليه او منتشر شد. سرانجام ، در سال 1354 ق ، پس از 82 سال زندگى، درگذشت. ^۱