چهار . قواعد فقه الحديث
قواعد فقه الحديث يا در واقع ، روش شناسى فهم حديث ، يكى از شاخه هاى مهم دانشِ فقه الحديث (يا دراية الحديث به معناى عام آن) است و در آن ، از مباحثى چون: نقل به معنا در احاديث، تعارض احاديث، نَسخ در احاديث، تقيّه، و شناخت شرايط صدور و... بحث مى گردد .
دانستن و به كار گيرى اين قواعد ، در تفسيرِ بهتر و فهم عميق تر متون حديثى ، حائز اهمّيت بسيار است.
با توجّه به خيزش بلند در سده هاى يازدهم و دوزادهم هجرى براى فهم بهتر حديث و تأليف آثار مهمّى در شرح و تعليقه نويسى بر احاديث، و با تأمّلى در اين آثار، برخى از قواعد و روش هاى فهم حديث را مى توان از لابه لاى اين شروح و تعليقه ها و نيز مباحث اصول فقه، استخراج كرد ، گرچه هر يك از مؤلّفان آنها به راهى رفته اند و ديدگاه خاصّى را غلبه داده اند .
با اين كه اين بخش از علوم حديث از اهمّيت ويژه اى برخوردار است، امّا آثار مستقل و جامع در اين زمينه ، بسيار اندك است و پيشينه همين چند اثر موجود هم به يك دهه قبل نمى رسد. كه در اين مجال ، به معرّفى آنها خواهيم پرداخت :
