شيخ سليمان بن معتوق ، اسد اللّه بن اسماعيل شوشترى ، سيّد محمّد مهدى شهرستانى ، سيّد محمّد جواد بن محمّد عاملى و شيخ جعفر كاشف الغطاء درس خواند.
در سال 1210 ق ، صاحب رياض به او اجازه عام (اجتهاد) داد. وى سپس به قم آمد و از محضر ميرزاى قمى بهره جست. وى سرانجام در سال 1227 ق ، به اصفهان رفت و در آن جا اقامت گزيد و به تدريس و اقامه حدود و احكام پرداخت.
سيّد صدرالدين شاگردانى تربيت كرد و كتاب هايى به رشته تحرير درآورد كه از آن جمله است :
ـ المجال فى الرجال
ـ تعليقة على نقد الرجال للتفرشى
ـ نكت الرجال على منتهى المقال
ـ شرح مقبولة عمر بن حنظلة. ۱
عبد الخالق بن عبد الرحيم يزدى مشهدى (م1268 ق)
وى ، عالم ، واعظ و مدرّس بزرگ شيعى است كه در سال 1206 ق ، به دنيا آمد. او در كربلا ، نزد شيخ احمد احسايى و شريف العلماء مازندرانى شاگردى كرد و سپس ، در مشهد ساكن شد و به تدريس و ارشاد پرداخت.
وى ، از جمله دانشمندان شيخى است كه با تبليغات ملّا حسين بشرويه در مشهد به باب گرويد و به سبب حمايت بى دريغ از سيّد على محمّد باب ، توسّط علما تكفير شد و فرزندش شيخ على را در قلعه طبرسى ، در دفاع از باب ، از دست داد و پس از ادّعاى مهدويت باب ، به شدّت پشيمان و از وى روى گردان شد. از جمله آثار اوست :
