محمّد تقى بن حسينعلى هَرَروى اصفهانى (م1299 ق)

وى كه فقيه اصولى ، جامع فنون و از دانشمندان بزرگ شيعه است ، در سال 1217 ق ، در هرات به دنيا آمد. او در اصفهان نزد دانشمندان مشهورى مانند سيّد محمّد باقر شفتى (حجّة الإسلام) ، محمّد ابراهيم كلباسى و محمّد تقى ايوانكيفى درس خواند . سپس به عراق رفت و در درس صاحب جواهر ، سيّد كاظم بن قاسم رشتى و على نقى مجاهد طباطبايى شركت كرد.
وى ، سپس در اصفهان اقامت گزيد و در آن جا به مرجعيت رسيد. از سال 1275 ق ، نيز به كربلا رفت و تا پايان عمر در آن جا ماند . او با اين كه رساله اى در ردّ على محمّد باب نوشت و از او برائت جُست ، به بابيگرى متّهم گرديد. از آثار اوست :
ـ نهاية الآمال فى كيفية الرجوع الى علم الرجال
ـ الأربعون حديثا
ـ حاشية بر [كتاب] من لايحضره الفقيه
ـ السبع المثانى فى أحوال المعصومين عليهم السلام
ـ شرح دعاى ابو حمزه. ^۱

محمّد بن سليمان (طيب تنكابنى) (م1310 ق)

وى ، در حدود سال 1230 ق ، ولادت يافت. تنكابنى نزد سيّد ابراهيم (صاحب ضوابط) و عالمان ديگر درس خواند و در حدود 1310 ق ، بدرود حيات گفت. ^۲ آثار وى در اين نوشتار ، ياد شده كه عبارت اند از :
ـ أنيس الذاكرين
ـ الرسالة الفاطمية (در فضائل فاطمه عليهاالسلام)

از آنها مربوط به حديث است و از آن جمله است :
ـ رموز الإمارة
- ترجمه منظوم نامه امام على عليه السلام به عثمان بن حُنَيف
ـ آداب و اعمال نوروز
ـ ريحانة الأدب (در ترجمه و شرح احاديث نبوى و احوال زنان عرب و ايرانى)
ـ ترجمة مئة كلمة من كلمات أمير المؤمنين عليه السلام . ^۱

محمّد تقى گلپايگانى نجفى (م1298 ق)

وى ، فقيه ، مجتهد ، حكيم و فيلسوف بزرگ شيعى است كه در حدود سال 1218 ق ، به دنيا آمد. او نزد دايى اش و فقيه مشهور اسد اللّه بروجردى در ايران و نزد شيخ مرتضى انصارى ، سيّد ابراهيم بن محمّد باقر قزوينى و على بن جعفر كاشف الغطاء در عراق ، درس خواند.
گلپايگانى ، به علم طب ، رياضيات و كيميا توجّه داشت ، راه زهد و رياضت مى پيمود و از ازدواج ، خوددارى نمود. وى در يكى از حجره هاى صحن مطهّر بارگاه امام على عليه السلام ساكن بود و مكانى را در آن جا براى تدريس و مباحثه قرار داده بود. سيّد حسن صدر ، از شاگردان اوست. از آثار اوست :
ـ شرح أصول الكافى
ـ كتاب فى الرجال
ـ منتخباتى از بحار الأنوار (السماء و العالم)
ـ منتخباتى از بحار الأنوار در نجوم. ^۲