وى از اسماعيل بن ابوبكر نيشابورى ، ابوالقاسم زاهر و ابوبكر وجيه ، فرزندان طاهر تتحامى ، ابوالمظفر عبد المنعم بن عبد الكريم بن هوزان قشيرى ، ابوالفتوح عبد الوهاب بن شاه ساذياجى و ديگران ، سماع حديث كرد .
حافظ عبد الغافر بن اسماعيل بن عبد الغافر فارسى و محمود زمخشرى و ديگران ، به وى اجازه روايت دادند .
ابن خلكان ، گفته است :
ما براى او در سال 610ق ، اجازه اى نوشتيم (ص 509) .
(84) 14 . امّ حبيبة عايشه ، دختر حافظ معمر بن فاخر اصفهانى (م 607 ق) .
وى از فاطمه جوزدانى ، زاهر بن طاهر شمالى و فاطمه دختر محمّد بن احمد بغدادى ، سماع حديث كرد . همچنين از سعيد بن ابى الرجاى صيرفى مسند ابويعلى موصلى را سماع كرد .
ابن نقطه گويد : ما در اصفهان از او مسند ابويعلى و اجزائى از الفوائد را شنيديم .
المنذرى در التكملة گويد :
امّ حبيبة ، محدّث بود و ما اجازه اى براى او در اصفهان در ذى قعده 606ق ، نوشتيم ^۱ (ص 599) .
(85) 15 . امّ هانى عفيفه ، دختر ابوبكر احمد بن ابى عبد الرحمن اصفهانى (510 ـ 606 ق) .
وى ، زنى صالح بود و لقب شيخه و مسنده را به خود اختصاص داد .
او در نيمه ذى حجه 510ق ، در اصفهان زاده شد . حديث را در اصفهان از امّ ابراهيم فاطمه دختر عبد اللّه جوزدانى ، ابوطاهر عبد الواحد بن محمّد بن احمد و سيد ابومحمّد حمزة بن عباس علوى ، سماع حديث كرد .

مسموعات خود حديث نمود . منذرى در التكمله گويد : او اهل حديث بود و به ما اجازه روايت داد .
در بغداد از دنيا رفت و همانجا مدفون شد ^۱ (ص 605 و 606) .

ايران

(81) 11 . بلقيس ، دختر سليمان بن احمد الطوسى (517 ـ 592ق) .
وى ، در اصفهان زاده شد و در آن جا رشد كرد . از فاطمه جوزدانى ، سعيد بن ابى الرجاء و حسين بن عبد الملك ، سماع حديث كرد .
گروهى از وى سماع حديث كردند و يوسف بن خليل و ديگران از او حديث نقل كردند ^۲ (ص 467) .
(82) 12 . رابعه ، دختر محمود بن عبد الواحد بن محمّد ، امّ المغيث اصفهانى(507ق) .
وى ، عمه ابونصر محمود بن فضل و زنى دانشمند ، صالح و صادق بود . او از سعيد بن احمد عيار ، احمد بن فضل باطرقانى ، عايشه دختر حسن وركانى ، حديث شنيد و محمّد بن ناصر و عمر بن ظفر مغازى ، از وى روايت كرده اند .
عبد الوهاب المناطى و ابومنصور جواليقى ، از او سماع حديث كرده اند . وى به هنگام سفر به حج وارد بغداد شد ^۳ (ص 505) .
(83) 13 . زينب معروف به حره ، دختر ابوالقاسم بن عبد الرحمن بن حسن بن احمد بن سهل بن احمد عبدوس الجرجانى النيسابورى (524 ـ 615ق) .
او زنى دانشمند بود و گروهى از بزرگان انديشه را درك نمود و از آنان روايت كرد و اجازه حديث گرفت .