شرح کبير ابن‌ميثم بحراني از مهم‌ترين شروح ترتيبي نهج‌البلاغه است. مؤلّفه‌هاي روش ابن‌ميثم در شرح نهج‌البلاغه را مي‌توان به دو دسته «مؤلفه‌هاي پيش از شرح متن» و «مؤلفه‌هاي در حين شرح متن» تقسيم‌بندي کرد. از جمله مهم‌ترين مؤلفه‌هاي پيش از شرح متن، مي‌توان به اين موارد اشاره کرد: بيان سبب ورود کلام، ذکر تاريخ صدور کلام، مشخص کردن مخاطب يا مخاطبان کلام يا نامه امامعليه السلام، جواب به شبهات، توجه به نسخه بدل‌هاي نهج‌البلاغه و ديگر منابع مربوط، آوردن مقدمه‌اي پيش از آغاز شرح در صورت نياز و بيان هدف کلي کلام و محور اصلي آن. همچنين از برجسته‌ترين مؤلفه‌هاي موجود در حين شرح اين موارد است: بخش‌بندي موضوعي متن، به‌کارگيري مباحث کلامي، فلسفي و منطقي، به‌کارگيري آموزه‌هاي عرفاني و صوفيانه، بهره‌گيري از شروح پيشين نهج‌البلاغه، استفاده از گفته‌هاي تاريخي، استفاده از اشعار عرب، بيان معاريض و اشارات موجود در کلام حضرت علي عليه السلام و شرح مفصّل بخش‌هاي مربوط به توحيد و خداشناسي.
