64 ـ عُمْر

۰.پیامبر خدا صلی الله علیه و آله:
كُنْ عَلى عُمرِكَ أشَحَّ مِنكَ عَلى دِرهَمِكَ ودينارِكَ.^۱

۰.به عمر خود بخيل‌تر باش تا به درهم و دينارت.

۰.پیامبر خدا صلی الله علیه و آله:
إنَّ العُمرَ مَحدودٌ لَن يَتَجاوَزَ أحَدٌ ماقُدِّرَ لَهُ، فبادِروا قَبلَ نَفاذِالأجَلِ.^۲

۰.مدت زندگانى، محدود است و هيچ كس از عمرى كه برايش مقدّر شده است، هرگز فراتر نمی‏رود. پس، پيش از آن كه عمر به سرآيد بشتابيد.

۰.امام علی علیه السلام:
ماضي يَومِكَ فائتٌ، وآتيهِ مُتَّهَمٌ، ووَقتُكَ مُغتَنَمٌ.^۳

۰.گذشته روز تو رفته است و آينده‌اش محل ترديد است و زمان حال مغتنم است.

۰.امام علی علیه السلام:
أيُّها النّاسُ! الآنَ الآنَ مِن قَبلِ النَّدَمِ، ومِن قَبلِ «أن تَقولَ نَفسٌ يا حَسرَتى عَلى ما فَرَّطتُ في جَنبِ اللهِ»^۴!^۵

۰.اى مردم! اينك، اينك زمان را دريابيد، پيش از آن كه پشيمان شويد و پيش از آن كه هر كسى بگويد: اى دريغا! كه در كار خدا كوتاهى كردم.

۰.امام علی علیه السلام:
اِحذَروا ضَياعَ الأعمارِ فيما لا يَبقى لَكُم، فَفائتُها لا يَعودُ.^۶

۰.زنهار كه عمر خود را براى چيزى هدر دهيد كه برايتان باقى نمی‏ماند؛ زيرا عمرهاى از دست رفته بر نمی‏گردد.

۰.امام علی علیه السلام:
إنَّ عُمرَكَ مَهرُ سَعادَتِكَ إن أنفَدتَهُ في طاعَةِ رَبِّكَ.^۷

۰.عمر تو مهريه خوشبختى توست به شرط اين كه آن را در راه طاعت پروردگارت بگذرانى.

۰.پیامبر خدا صلی الله علیه و آله:
إذَا كانَ يَومُ القِيامَةِ نودِيَ: أينَ أبناءُ السِّتّينَ؟ وهُوَ العُمرُ الّذي قالَ اللهُ تَعالى: «أوَلَمْ نُعَمِّرْكُم ما يَتَذَكَّرُ فيهِ مَن تَذَكَّرَ». ^۸

۰.چون روز قيامت شود ندا آيد: كجايند شصت ساله‌ها؟ و اين همان عمرى است كه خداوند متعال فرموده است: «آيا شما را آن قدر عمر نداديم كه در اين مدت پند گيرنده، پند گيرد».

۰.امام علی علیه السلام:
العُمرُ الّذي أعذَرَ اللهُ فيهِ إلَى ابنِ آدَمَ سِتّونَ سَنَةً.^۹

۰.مدّت عمرى كه خداوند در آن عذر آدمى را می‏پذيرد، شصت سال است.

۰.امام علی علیه السلام:
فيالَها حَسرَةً عَلى كُلِّ ذي غَفلَةٍ أن يَكونَ عُمُرُهُ عَلَيهِ حُجَّةً، وأن تُؤَدِّيَهُ أيّامُهُ إلَى الشِّقوَةِ!^۱۰

۰.دريغا بر غافلى كه عمرش بر او حجّت باشد و دوران زندگانيش او را به سوى بدبختى براند!

۰.امام باقر علیه السلام:
إذا أتَت عَلَى العَبدِ أربَعونَ سَنَةً قيلَ لَهُ: خُذْ حِذرَكَ؛ فإنَّكَ غَيرُ مَعذورٍ، ولَيسَ ابنُ أربَعينَ سَنَةً أحَقَّ بِالعُذرِ مِنِ ابنِ عِشرينَ سَنَةً.^۱۱

۰.هر گاه چهل سال بر بنده بگذرد، به او گفته شود: به هوش باش كه عذرى از تو پذيرفته نيست؛ و شخص چهل ساله از فرد بيست ساله سزامندتر در عذر آوردن نيست.