ادب با آفريدگار

ادب با آفريدگار ، عبارت است از رعايت حرمت حضور او در همه حالات و حركات و سكنات ، آن گونه كه شايسته عظمت و بزرگوارىِ اوست . اين ادب نيز انواع و مراتبى دارد :

مرتبه اوّل : ترك محرّمات و انجام دادن واجبات الهى .

مرتبه دوم : ترك مكروهات و انجام دادن مستحبّات دينى .

مرتبه سوم : پاكسازىِ دل از آنچه غير خداوند متعال است. با اشاره به همين مرتبه ادب ، امام على عليه السلام فرمود :

كَفى بِالعَبدِ أدَبا ألّا يُشرِكَ فى نِعَمِهِ و إربِهِ غَيرَ رَبِّهِ .[۱]بنده را ادب، همين بس كه در نعمت ها و حاجت هايش ، كسى را جز پروردگار خويش ، شريك نگردانَد .

و اين سخن امام صادق عليه السلام نيز به همين مرتبه اشاره دارد :

القَلبُ حَرَمُ اللّهِ ؛ فَلا تُسكِن حَرَمَ اللّهِ غَيرَ اللّهِ .[۲]دل ، حرم خداست . پس در حرم خدا ، غير خدا را جاى مده .