مرد كافر[۱]، پيش از اسلام آوردن، مُجاز به ازدواج با زن مسلمان نيست. بر اين اساس، ابو طلحه نيز تنها پس از اسلام آوردن مى توانسته با اُمّ سُلَيم ازدواج كند. نكته قابل توجّه، آن است كه پس از مسلمان شدن مرد كافر، شرط كردن مسلمان شدنش، بى معنا و تحصيل حاصل است. از اين رو اسلام آوردن ابو طلحه نمى تواند مهريّه ازدواج قرار گيرد. اين مسئله، گزارش مربوط به ابو طلحه را با مشكل رو به رو مى كند و ما را ناگزير به رد يا تأويل آن مى نمايد. فقيهان اهل سنّت نيز به اين گزارش، توجّهى ننموده و در باره آن بحث نكرده اند، با آن كه سند آن نزد رجال شناسان اهل سنّت مشكلى ندارد.
گفتنى است هيچ تأييدى از سوى پيامبر خدا صلى اللّه عليه و آله بر اين ماجرا نقل نشده و بسى محتمل است كه ايشان، تنها اصل ازدواج را درست دانسته و سپس مَهر المثل اُمّ سُلَيم را بر عهده ابو طلحه نهاده باشند ؛ حكمى كه هم اكنون نيز به هنگام عدم تعيين مَهر در ازدواج، جارى است.
تأويل ديگر، آن است كه راوى با توجّه به ظاهر امر، چنين پنداشته باشد ؛ امّا در واقع امر، اُمّ سُلَيم با قرار دادن اين شرط ، ابو طلحه را مسلمان نموده و سپس به هنگام ازدواج، مَهر بسيار اندكى گرفته است. سندى از شارحان حديث اهل سنّت، تأويل هاى ديگرى نيز ارائه داده كه چندان مناسب به نظر نمى رسند.[۲]
[۱]به قلم فاضل ارجمند ، جناب آقاى عبد الهادى مسعودى .
[۲]ر . ك : حاشيه سندى بر سنن النسائى : ج ۶ ص ۱۱۴ .
