شگفتی های نهج البلاغه

سخن را بستایش خداوند آغاز می کنیم و بنام او خامه برنامه می آوریم که بدون
توان یابی از توانائی بی پایان او کاری آغاز نگردد و بفرجام نرسد، ولی چون ما را توان شناخت او نیست تا بستایش او پردازیم و اندیشه ی کوتاه و سخن نارسا و خامه ی ناتوان ما نتواند یک پرتو از فروغ محیط و گسترده ی او را انعکاس دهد.

دم فرومی کشیم و او را با زبان بنده ی والا و عارف یکتایش علی (ع) که پیشوای یکتا برستانست می ستائیم که این کتاب هم از اوست و تراوشی از صفای نهاد و پاکی اندیشه و عرفان تمام او.

انسان والائی که خدا را دید و پرستید، هم دیده ی بینای دلش در خلوتگاه راز کبریایی چهره ی زیبای معبود محبوب را نگریست و هم اندیشه ی بلندش از ستیغ هستی بالاتر رفت و پرده ی ماورایی را درید و تا درگاه اعلاب کبریایی زبانه زد و خاضعانه فروافتاد هم با دانش ژرف و گسترده اش که هندسه ی هستی را رصد کرد در هر خط و نقطه و سطح آفرینش، ابتکار بدیع مبدع یکتا را دریافت و هم در مکتب آخرین آموزشهای وحی آسمانی از زبان پاک پیامبر نغمه ی جانبخش توحید را آموخت و یکسره در فضای قدس آفرینش نوای عرفان الهی را طنین بخشید و خود آموزگار مکتب توحید شد.

پس خدا را با علی می گذاریم و خود سراپا چشم و گوشیم تا چه گوید و چه شنود و چه بیند و این دو عاشق و معشوق و دو عابد و معبود و دو حبیب و محبوب و دو جاذب و مجذوب، در پرتویک شراره ی عشق راستین چه ارمغانی به انسانیت دهند و در زیر آبشار رحمت بیکرانی که از اوج وحدت ربانی بر جان پاک زبده ترین آفریده ی آفریدگار سرازیر می شود، چه تراوشی بهره ی ما شود و چه قطره ای بر جان تفتیده مان فروافتد که زنده شویم و صفا یابیم و برخیزیم و بیفتیم و برجهیم و پرکشیم و بشناسیم و

آگاه شویم و برآئیم و کمال یابیم و زندهخ مانیم و هرگز نمی رویم و به ابدیت پیوندیم، پس علی را با خدایش تنها می گذاریم و خود بتماشا می مانیم.