بهلول

بُهلول در لغت ، [به معناى] خجولِ بزرگوار است و گفته اند كه به معناى عزيزِ جامع خوبى هاست .

بهلولى كه نامش در روايات آمده ، يكى از دو شخصيت زير ، مى تواند باشد :

يكى ـ كه به نظر درست تر مى رسد ـ ؛ بهلول بن اسحاق بن بهلول بن حَسّان است كه در شهر انبار به سال ۲۰۴ ق ، به دنيا آمد و در سال ۲۹۸ درگذشت . وى شخصى دانشمند ، قاضى و سخنور و از بزرگان مشايخ اسماعيليه بود .

دومى ، ابو وُهَيب ، بهلول بن عمرو صَيرفى كوفى ، مشهور به «بهلول ديوانه» است . وى از بزرگان علماى شيعه اماميه و از شاگردان خاصّ امام صادق عليه السلام بود كه به دستور امام كاظم عليه السلام ، ديوانگى پيشه كرده بود ، تا از شرّ بنى عباس ، در امان بماند . وى هم عصر هادى ، هارون الرشيد ، امين ، مأمون ، معتصم ، واثق و متوكّل عباسى بود كه به سال ۲۴۷ ق ، به هلاكت رسيد [و در نتيجه ، تا نيمه اوّل قرن سوم ، زنده بوده است] . برخى نيز گفته اند كه بهلول به سال ۱۹۰ ق ، در بغداد درگذشت و در همان شهر ، دفن شد .