زينب(س) پيام آور خون شهيدان، حماسه سراى قيام ابا عبد اللّه الحسين، رسواكننده زورمداران و تزويرگران ستم گستر، جلوه وقار، راز حيا، تبلور سربلندى و سرفرازى و اسوه استوارى و عبادت و شكيب است.
جلالت شأن، منزلت والا، قوّت استدلال، برترى عقل، استوارى قلب، فصاحت زبان و بلاغت بيان، از خطبه هايش در كوفه و شام كه گويى از زبان پدرش امير مؤمنان ايراد مى گرديد، دانسته مى شود.
او با پسر عمويش عبد اللّه بن جعفر بن ابى طالب ازدواج كرد و على زينبى، عون، محمّد، عبّاس و امّ كلثوم را برايش به دنيا آورد كه عون و محمّد با دايى شان حسين عليه السلام در كربلا به شهادت رسیدند.
او «امّ المصائب» ناميده شده است و شايسته چنين نامى هست. او مصيبت درگذشت جدّش پيامبر خدا، مصيبت درگذشت مادرش زهرا(س) و رنج هاى او، و محنت هاى پدرش امير مؤمنان على عليه السلام و مصيبت كشته شدن او و محنت و شهادت برادرش حسن عليه السلام و ... را شاهد بوده است و پس از شهادت حسين عليه السلام، از كربلا به اسارت برده شد.
زينب(س) از آغاز قيام ابا عبد اللّه الحسين عليه السلام، همراه برادر شد و در تمام دوران قيام، همدل و همراه و رازدارش بود. شب عاشورا و گفتگوهايش با برادر، روز عاشورا و استقبال هاى شكوهمندش از شهيدان، شب يازدهم محرّم و رثاى جانسوز او در كنار قامت خونين برادر و خطاب او به پيامبر خدا، از صفحات زرّين و جاودانه زندگانى سرشار از جلالت، شكيبايى و والايى اوست.
او پس از حادثه عاشورا، سرپرستى قافله اسيران را شكوهمند و استوار به عهده داشت.
درباره تاريخ دقيق وفات او، در منابع معتبر، مطلبى نيافتيم. مدفن آن بزرگوار نيز، مورد گفتگوست.
در كتاب أخبار الزينبات كه منسوب به عُبَيدِلى است، وفات زينب(س) در مصر و به تاريخ پنجم رجب سال ۶۲ق دانسته شده است. ولى بر اساس تحقيقاتِ انجام شده، اين كتاب از آنِ عبيدلى نيست و نمى توان به آن اعتماد كرد.
منبع:دانش نامه امیرالمؤمنین علیه السلام بر پایه قرآن، حدیث و تاریخ۱ سال انتشار : ۱۳۸۶ از صفحه ۱۶۷ تا صفحه ۱۷۵
