زينب عليها السلام، در ميان خاندان پيامبر خدا، از چنان جايگاه بلند و مكانت بزرگى برخوردار است كه قلم را توانِ بر نمودنِ والايى ها، ارجمندى ها و شكوهمندى هايش نيست.
جلالت شأن، منزلت والا، قوّت استدلال، برترى عقل، استوارى قلب، فصاحت زبان و بلاغت بيان، از خطبه هايش در كوفه و شام كه گويى از زبان پدرش امير مؤمنان ايراد مى گرديد، دانسته مى شود.
او با پسر عمويش عبد اللّه بن جعفر بن ابى طالب ازدواج كرد و على زينبى، عون، محمّد، عبّاس و امّ كلثوم را برايش به دنيا آورد كه عون و محمّد با دايى شان حسين عليه السلام در كربلا كشته شدند.
زينب عليها السلام از آغاز قيام ابا عبد اللّه الحسين عليه السلام، همراه برادر شد و در تمام دوران قيام، همدل و همراه و رازدارش بود و پس از حادثه عاشورا، سرپرستى قافله اسيران را شكوهمند و استوار به عهده داشت.
او به راستى زبان على عليه السلام را بر كام داشت كه چون در قالب جملاتى هيجانبار سخن گفت.
درباره تاريخ دقيق وفات او، در منابع معتبر، مطلبى نيافتيم. مدفن آن بزرگوار نيز، مورد گفتگوست.
در كتاب أخبار الزينبات كه منسوب به عُبَيدِلى است، وفات زينب عليها السلام در مصر و به تاريخ پنجم رجب سال ۶۲ق دانسته شده است. ولى بر اساس تحقيقاتِ انجام شده، اين كتاب از آنِ عبيدلى نيست و نمى توان به آن اعتماد كرد.
منبع:دانشنامه امیرالمؤمنین(ع)، ج ۱ ص ۱۶۷
