آثار روزه با اصلاح غذا

خوردن و نوشيدن به هنگام افطار و سحر، از آداب اصلی روزه دارى است. از اين رو، در نظر اسلام، حلال يا حرام بودن خوردنى ها و نوشيدنى ها، اندازه و نوع آنها و همچنين انگيزۀ روزه داران از خوردن و آشاميدن، در ميزان بهره ورى از روزه نقشى اساسى دارند.

نخستين شرط بهره ورى از روزه، آن است كه نيروى تأمين كننده و پشتوانۀ انسان براى روزه گرفتن، حلال باشد. غذاى حرام، نه تنها در بهره مندى انسان از آثار و بركات روزه، نقش تخريبى دارد، بلكه آفتى است كه همۀ عبادت ها را تهديد مى كند.

انگيزه اى كه روزه دار در خوردن و آشاميدن در وقت افطار و سحر دارد، تأثير مهمّى در بهره ورى كامل از بركات روزه دارد. ميان روزه دارى كه سحرى و افطار را تنها براى رفع گرسنگى و تشنگى مى خورد، با كسى كه آنها را به قصد قربت و كسب رضاى الهى مى خورد، فرق بسيار است. نورانيّت غذای افطار و سحری كه روزه دار با قصد قربت آن را مى خورد، هرگز با روزه اى كه روزه دار با انگيزۀ حيوانى و خواستۀ نفْس غذا مى خورد و نيرو مى گيرد، برابر نيست.

روشن است كه انگيزۀ خدايى در اين كار ـ كه روزه دار مى گويد: «به قصد تقرّب به خدا، غذا مى خورم» ـ نيازمند مقدّماتى است كه با اين عمل، هماهنگ باشد، كه از جملۀ آنها، تناسب نوع و مقدار غذا با نياز بدن است.

در نتیجه می توان گفت: پايبندى و رعايت برخی نکات موجب مى شود تا روزه دار، از مواهب و دستاوردهاى ضيافت الهى، بیشتر بهره مند گردد:

یک. حلال بودن آنچه خورده و آشاميده مى شود و پرهيز از غذاهاى حرام و شبهه ناك.

دو. تناسب نوع و مقدار غذاها و نوشيدنى ها با نياز بدن و پرهيز روزه دار از غذاهاى رنگارنگ و افزون از حدّ نياز.

سه. خوردن و آشاميدن به قصد قربت و با انگيزۀ كسب رضاى الهى و اطاعت از فرمان او.[۱]