نهج البلاغه ـ كه مجموعه‌ای است از خطبه‌ها، نامه‌ها و سخنان قصار اميرالمؤمنين علی علیه السلام عليه السلام ـ يكي از مهم‌ترين كتب ادب عربی و سمبل فصاحت و بلاغت در آن زبان شمرده می شود. اين كتاب، از دير باز، مورد توجه عالمان و اديبان مسلمان واقع شده و سهم فراوانی از پژوهش‌های خاورشناسان غربی را نيز به خود اختصاص داده است. شناخت پژوهش‌های غربيان درباره آن را می توان عاملی مهم در شناسايی جريان شيعه‌پژوهی و مطالعات عرب شناسان غربی دانست. بررسی مراحل، علل و دستاوردهای پژوهش‌های خاورشناسان و نيز ورود محققان مسلمان مقيم غرب به اين عرصه، از مسايل مهم مطرح شده در اين مقاله است.