آزردن - صفحه 45

۵۴۴.الكافي عن مُعَلَّى بنِ خُنَيسٍ :خَرَجَ أبو عَبدِ اللّهِ عليه السلام في لَيلَةٍ قَد رَشَّت ۱ و هُوَ يُريدُ ظُلَّةَ بَني ساعِدَةَ ۲ ، فَاتَّبَعتُهُ فَإِذا هُوَ قَد سَقَطَ مِنهُ شَيءٌ ، فَقالَ : بِسمِ اللّهِ ، اللّهُمَّ رُدَّ عَلَينا ، قالَ : فَأَتَيتُهُ فَسَلَّمتُ عَلَيهِ ، قالَ : فَقالَ : مُعَلّى ؟ قُلتُ : نَعَم جُعِلتُ فِداكَ ، فَقالَ لي : اِلتَمِس بِيَدِكَ فَما وَجَدتَ مِن شَيءٍ فَادفَعهُ إلَيَّ . فَإِذا أنَا بِخُبزٍ مُنتَشِرٍ كَثيرٍ ، فَجَعَلتُ أدفَعُ إلَيهِ ما وَجَدتُ ، فَإِذا أنَا بِجِرابٍ ۳ أعجِزُ عَن حَملِهِ مِن خُبزٍ ، فَقُلتُ : جُعِلتُ فِداكَ أحمِلُهُ عَلى رَأسي ، فَقالَ : لا ، أنَا أولى بِهِ مِنكَ ، و لكِنِ امضِ مَعي .
قالَ : فَأَتَينا ظُلَّةَ بَني ساعِدَةَ ، فَإِذا نَحنُ بِقَومٍ نِيامٍ ، فَجَعَلَ يَدُسُّ الرَّغيفَ وَ الرَّغيفَينِ حَتّى أتى عَلى آخِرِهِم ، ثُمَّ انصَرَفنا . فَقُلتُ : جُعِلتُ فِداكَ ، يَعرِفُ هؤُلاءِ الحَقَّ ؟ فَقالَ : لَو عَرَفوهُ لَواسَيناهُم بِالدُّقَّةِ ۴ . ۵

۵۴۴.الكافىـ به نقل از مُعَلّى بن خُنَيس ـ: امام صادق عليه السلام در شبى كه نَم نَمْ باران مى آمد ، به قصد صُفّه ۶ بنى ساعده خارج شد . من در پى ايشان به راه افتادم . ناگاه ، چيزى از دست ايشان افتاد . گفت : «بسم اللّه . خدايا! به ما برگردان» . من جلو رفتم و سلام كردم . فرمود : «معلّى؟». گفتم : بله ، فدايت شوم! فرمود : «با دستت بگرد و آنچه يافتى ، به من بده» . من گشتم . ديدم مقدار زيادى نان ، روى زمين ، پراكنده شده است ، و هر چه مى يافتم ، تحويل ايشان مى دادم . ناگاه كيسه چرمينى پر از نان يافتم كه نمى توانستم آن را بلند كنم . گفتم : فدايت شوم! آن را روى سرم حمل مى كنم . فرمود : «نه . من به اين كار ، از تو سزاوارترم ؛ امّا همراهم بيا» .
ما به صُفّه بنى ساعده رفتيم . عدّه اى را ديديم كه خوابيده اند. امام عليه السلام آهسته يكى دو گِرده نان كنار هر كدام گذاشت تا به نفر آخر رسيد . سپس برگشتيم . گفتم : فدايت شوم! آيا اينها حق را مى شناسند (شيعه هستند)؟ فرمود : «اگر مى شناختند ، در دادن نمك هم نسبت به آنها مواسات مى كرديم» .

1.الرشّ : المطر القليل ......... و قيل : أوّل المطر (لسان العرب : ۶ / ۳۰۳ «رشش») .

2.الظُّلَّة : شيء كالصُّفَّة يُستَتَر به من الحرّ و البَرد . و منه ظُلّة بني ساعِدة (مجمع البحرين : ۲ / ۱۱۴۰ «ظلل») .

3.الجِراب : وعاءٌ من إهاب الشاء ، لا يُوعى فيه إلاّ يابس (لسان العرب : ۱ / ۲۶۱ «جرب») .

4.الدُّقَة : الملح المدقوق. و الدِّقّ : كلّ شيء دَقّ و صغر (لسان العرب : ۱۰ / ۱۰۱ «دقق») .

5.الكافي : ۴ / ۸ / ۳ ، تهذيب الأحكام : ۴ / ۱۰۵ / ۳۰۰ ، ثواب الأعمال : ۱۷۳ / ۲ ، تفسير العيّاشي : ۲ / ۱۰۷ / ۱۱۴ ، بحار الأنوار : ۴۷ / ۲۰ / ۱۷ .

6.صُفّه ، جايى است كه در گرما و سرما به آن پناه مى برند ، سايبان ، سر پناه ، آلونك .

صفحه از 54