شيخ حر عاملي اين حديث را پذيرفته و عمل به روايات اهل‌سنّت از امام علی علیه السلام را در صورتي که نصّي از شيعه موجود نباشد، جايز دانسته است. ^۱ محقق نراقي (م 1244ق) نيز نظير آنچه شيخ حر عاملي بيان داشته، اعتقاد دارد. وي ذيل اين روايت مي‌نويسد:
اين حديث بر وجوب پيروي از روايات ائمه علیهم السلام ـ که حکمي در آن آمده است ـ دلالت دارد، بلکه وجوب پيروي از احاديث اهل‌سنّت از امام علي علیه السلام را در صورتي که حديثي از ائمه علیهم السلام در آن موضوع نيامده باشد، افاده مي‌کند. ^۲
شيخ انصاري بر اين باور است که اين حديث به اخذ روايات اهل‌سنّت، در صورت عدم وجود معارض در روايات شيعي، دلالت دارد. ^۳ ايشان همچنين با توجه به همين حديث، به دو روايت منقول از امام علی علیه السلام از طريق اهل‌سنّت عمل کرده و عامي بودن حديث را موجب قدح آن ندانسته است. ^۴ آية الله خويي نيز مي‌نويسد که مقصود شيخ طوسي از استشهاد به حديث امام صادق علیه السلام جواز عمل به اخبار راويان عامي مذهبِ مورد اعتماد است. ^۵
حديث ديگري که در جواز عمل به روايات اهل‌سنّت مي‌توان به آن استناد جست، سخن امام باقر و يا امام صادق علیه السلام خطاب به ابوبصير است.
أبوبصير از امام باقر علیه السلام يا امام صادق علیه السلام روايت کند: سخني را که راوي مرجئي و يا قدري و يا حروري مذهب به ما نسبت مي‌دهد، تکذيب نکنيد؛ چرا که نمي‌دانيد، شايد آن کلام حق بوده و با تکذيب آن، خداوند در فراز عرش تکذيب گردد.^۶
يکي از انديشوران معاصر، با استناد به حديث منقول از ابوبصير، بر اين باور است که هيچ يک از امامان معصوم( به اجتناب از روايات غير شيعي دستور نداده‌اند. ^۷ بر اين اساس، شايد بتوان گفت که اين حديث بر جواز استناد به روايات اهل‌سنّت از ائمه شيعه دلالت دارد.
يکي از نمونه‌هاي بارزِ نقلِ رواياتِ اهل‌بيت توسط راويان ساير مذاهب و غير اماميه، حديثي است که شيخ صدوق از علي بن محمد بن جهم درباره محاجّه و مذاکره امام رضا علیه السلام و مأمون خليفه عباسي، و سخنان امام علیه السلام در شأن و مدح اهل‌بيت رسول خدا صلی الله علیه و آله نقل کرده است. شيخ صدوق درباره حديث و راوي آن علي بن محمد مي‌نويسد که نقل حديث از طريق علي بن جهم به سبب دشمني و بغضي که نسبت به اهل‌بيت دارد، بسيار عجيب است. ^۸