که غالب مفسّران شيعي ذيل اين آيات در کنار ذکر احاديث شيعي به نقل روايات اهل‌سنّت نيز همت گمارده‌اند.

7. تبيين جهات معنايي روايات شيعي

يکي ديگر از کارکردهاي مراجعه به منابع روايي اهل‌سنّت و نقل احاديث تفسيري، فهم بهتر روايات شيعي و گاه، تصحيح معناي مستفاد از آنهاست. اين فايده را مي‌توان در سه مرحله پي گرفت: نخست، در مرحله کشف قرينه‌هاي صدور حديث، سپس مرحله کشف قراين فهم متن روايت و دست آخر، در کشف قراين جهت صدور.
در تعريف قرينه، به فراخور موضوع بحث، مي‌توان گفت که قرينه نشانه‌اي است که وجود آن در يک روايت، احتمال صدور آن را تقويت کرده، مسير فهم معناي متن را هموارتر ساخته و مقصود گوينده را از بيان حکم شرعي مشخص مي‌سازد.
درباره اين تعريف يادکرد دو نکته شايسته و بايسته است: نخست، آن‌که تشخيص قرينه بودن يچزي نسبي است و رويکرد انديشوران در آن متفاوت از يکديگر است، و ديگر، آن‌که هر چه قراين بيشتري در يک حديث وجود داشته باشد، احتمال صدور آن تقويت و دستيابي به معناي آن آسان‌تر مي‌گردد؛ چنان كه رسيدن به حکم واقعي و يا غير واقعي نيز آشکارتر مي‌شود.
در يک نگاه کلي، اين قراين به دو گونه قابل تقسيم است: يکي، قراين داخلي و آن ديگري، قراين خارجي. مقصود از قراين داخلي، نشانه‌هايي است که در سند و يا متن خبر حديث وجود دارد و موجب تقويت صدور روايت شده، فهم متن را هموارتر ساخته و جهت صدور ^۱ آن را آشکار مي‌سازد. اين قراين، خود به دو دسته سندي و مينت تقسيم مي‌گردد. قراين خارجي را مي‌توان به دو گونه قراين لفظي و غير لفظي تقسيم نمود.

يک. کشف قراين صدوري

فائده ديگر نقل احاديث اهل‌سنّت و دستيابي به روايات مشترک و هم‌مضمون، کشف قراين صدور حديث شيعي است. افزايش اطمينان به صدور يک متن از امام معصوم از راه‌هاي مختلفي قابل پيگيري است. تواتر، شهرت نقل و کشف روايات هم‌معنا اطمينان به صدور حديث را دو چندان مي‌سازد. نقل يک واقعه يا معناي مشترک در روايات شيعه و اهل‌سنّت با اندکي اختلاف در خصوصيات آن، خود قرينه‌اي در صدور حديث از امام معصوم است.

حافظ رجب بُرسي (زنده در 813ق) نيز در کتاب خمس‌ مائة آية نزلت في فضل علی علیه السلام در مواردي از روايات اهل‌سنّت استفاده کرده است. از ميان انديشوران معاصر نيز مي‌توان از آثاري همچون آيات الولاية در فضائل اميرالمؤمنين علی علیه السلام، تأليف سيد کاظم ارفع، آيات ولايت در قرآن نگاشته آية الله مکارم شيرازي، علي في القرآن اثر سيد صادق شيرازي و همچنين نصوص القرآن في أمناء الرحمن تأليف سيد قاسم هجر ياد کرد که روايات متعددي به نقل از منابع اهل‌سنّت در آنها قابل مشاهده است.
شايسته ذکر است که مفسّران شيعي، ذيل تمام آياتي که در رواياتْ نزول آنها درباره اهل‌بيت علیهم السلام اشاره شده است، به نقل احاديث اهل‌سنّت پرداخته‌اند. در اينجا تنها به ذکر چند نمونه از روايات نقل شده از طرق اهل‌سنّت در تفاسير شيعه اکتفا مي‌کنيم. علامه طباطبايي نزول آيات 19 الي 22 سوره مبارکه الرحمن را در شأن اهل‌بيت از رويات اهل‌سنّت استفاده مي‌کند:
و در الدر المنثور است که: ابن مردويه از ابن عباس نقل کرده است که در تفسير آيه(مَرَجَ الْبَحْرَينِ يلْتَقِيانِ(گفته: منظور از دو دريا على و فاطمه است، و منظور از برزخ و حايل ميان آن دو رسول خدا صلی الله علیه و آله است، و در تفسير آيه(يخْرُجُ مِنْهُمَا اللُّؤْلُؤُ وَ الْمَرْجانُ(گفته است: منظور از لؤلؤ و مرجان حسن و حسين است.^۱
علامه در ادامه مي‌نويسد که نظير اين حديث را الدر المنثور از ابن مردويه از انس بن مالک و نيز صاحب مجمع البيان از سلمان فارسى و سعيد بن جبير و سفيان ثورى روايت کرده اند.
نزول آيات تبليغ، ^۲ اکمال، ^۳ ولايت، ^۴ أولي‌الأمر، ^۵ صادقين، ^۶ تطهير، ^۷ مودّت، ^۸ مباهله، ^۹ ليلة المبيت ^۱۰ و إنذار ^۱۱ و همچنين آيات سوره مبارکه دهر ^۱۲ در شأن اهل‌بيت علیهم السلام مشهور ميان روايات است