165
فصلنامه علمي - پژوهشي علوم حديث 51

تاريخي فکر مي‌کرد؛ هرچند براي اين کار، بايد به خود اجازه دهد که خويش را از هر الزام عقيدتي ـ که قبله مسجد کوفه را ضرورتاً درست بداند ـ آزاد سازد. ۱ نکته‌اي که روشن نيست، آن است که وي گاه‌شماري قبله کوفه را چگونه مي‌ديد؛ زيرا همان گونه که وي خاطر نشان مي‌سازد، مسجد فعلي ممکن است آن مسجد اصلي نباشد. ولي اين واقعيت ـ که شخصيتي در حد مجلسي براي اين ديدگاه‌ها جنگيد ـ اين اطمينان را ايجاد مي‌کند که آيندگان بدان‌ها توجه کرده باشند؛ هرچند تأثيرشان بر نوشته‌هاي فقهاي آينده محدود بود. ۲
اجازه دهيد که اينک ارجاع درون متني مجلسي را پي‌گيريم. اين ارجاع ما را به رساله مختصري راه مي‌برد که نوشته يکي از استادانش، امير شرف الدين، علي الشولستاني است؛‌ سيدي از فارس که در نجف، تنها در چند مايلي کوفه، مي‌زيست و گفته‌اند که در حدود 1060ق/1650م، در همان جا فوت کرد. ۳ مي‌توانيم گفته‌هاي وي را در حدي که مرتبط با اين بحث است، بدين صورت تلخيص کنيم. ۴ نقطه عزيمت وي اين انديشه است که جهت کعبه را مي‌توان از طريق جهت مسجدي که به امامي معصوم مي‌رسد، به دست آورد. وي توضيح مي‌دهد که تنها از اين راه مي‌توان اين مطلب را کشف کرد که شخص واقعاً بداند که امامي معين آن مسجد را ساخته باشد، يا آن که اين مسجد پيش از او بنا شده باشد، ليکن حداقل وي در آن، بدون انحراف به راست يا چپ نماز خوانده باشد. بدين ترتيب، مسجد کوفه

1.. از باب مقايسه، ميان سني‌ها اين ديدگاه را مي‌يابيم که جهت مسجد کوفه به سبب اتفاق نظر صحابه درست قلمداد مي‌شد (اتفاق الصحابه، ابن مفلح، مبدع، ج۱، ص۴۰۴، س۷؛ اجماع الصحابه، سبکي، فتاوي، ج۱، ص۱۶۱، س۲۷، به ارجاع خاصي به حضور علي)؛ بدين ترتيب، حضور دائم صحابه براي سني‌ها دست‌کشيدن از صحت جهات مساجد اوليه را دشوارتر از اماميه‌اي چون مجلسي مي‌ساخت.

2.. البته بحراني اقوال آنان را نسبتاً با تفصيل نقل به مضمون مي‌کند (حدائق، ج۶، ص۳۸۵، س۱۵)؛ همچنين ر.ك: نجفي، جواهر، ج۷، ص۳۷۵، س۱۳؛ احمد نراقي، مستند الشيعه، ج۴، ص۱۹۴، س۲۳؛ مرتضي انصاري، کتاب الصلاة، ج۱، ص۱۶۱، س۱۳؛ رضا همداني، مصباح الفقيه، ج۱۰، ص۶۱، س۸ و نقل قول غير مستقيمي که از بحار برگرفته شده است و در پي مي‌آيد (ص۶۱، س۱۶).

3.. مجلسي، بحار، ج۱۰۰، ص۴۳۱. درباره شولستاني، ر.ك:‌ عبد الله افندي استانبولي، رياض العلماء، ج۳، ص۳۸۸- ۹۲ (درباره تاريخ تقريبي فوت، ر.ك: همان، ص۳۸۹، س۲۱) وي تا ۹۹۶/ ۱۵۸۸ فعال بود (همان، ص۳۹۲، س۶ که به سه اثر نوشته شده در آن سال که در اختيار داشته، اشاره مي‌کند)؛ در همين حال، آقا بزرگ تهراني اظهار مي‌دارد شولستاني اجازاتي مؤرخ ۱۰۶۳/ ۱۶۵۲ داشته است (ذريعه، ج۱۷، ص۴۵، ش۲۴۲، در مدخل رساله ما که آن را به عنوان في قبله مسجد الکوفه مي‌نامد). بدين ترتيب، ممکن است وي پس از عمري طولاني درگذشته باشد. عبدالله افندي رساله مورد نظر ما را جزو آثار شولستاني بر مي‌شمارد و آن را رساله مختصره في احوال قبله مسجد الکوفه و ما يناسبها و في قبله العراق، وصف مي‌کند و يادآور مي‌شود که متن کامل آن را مي‌توان در بحار يافت (رياض العلماء، ج۳، ص۳۹۱، س۲۰). اين شولستاني را بايد از محمود حسيني شولستاني که اثري کوتاه درباره تعيين حدود قبله نوشت و پيش‌تر به آن اشاره شد، متمايز ساخت. هر دو رساله در کينگ، جهان ـ نقشه‌ها، ۱۳۵، ۱۳۶، فهرست شده‌اند. درباره شولستان، زادگاه شولستاني و منطقه‌اي در شمال کازرون، ر.ك: دايرة المعارف اسلام، ويراست دوم، مدخل «شولستان» (وي. مينورسکي).

4.. مجلسي، بحار، ج۱۰۰، ص۴۳۱، س۵. مجلسي در جاي ديگري خلاصه بسيار کوتاهي از اين رساله، بدون نام بردن از نويسند‌ه‌اش، به دست مي‌دهد (ملاذ، ج۳، ص۴۳۸، س۱۱).


فصلنامه علمي - پژوهشي علوم حديث 51
164

دليل تقيه، امکان اعتراض و انکار، در نتيجه، به پيروان خود فرمان به تياسر دادند و از دلايلي خطابي براي توجيه اين عمل و اسکاتشان سود جستند. ۱ البته مجلسي در اينجا بايد معضلي عقيدتي را حل کند. ساختن مسجدي به دست امامي معصوم يا نماز خواندن وي در آن، دليلي مقبول براي درست شمردن قبله آن به شمار مي‌رفت. ۲ مجلسي به اين ديدگاه اشاره مي‌کند که براي بسياري از عالمان امامي، مسجد کوفه نمونه‌اي از اين مبنا بود و مي‌توانست ترغيب‌کننده آنان به قبول جهت آن باشد، ۳ ارائة مثال‌هايي براي اين ترغيب دشوار نيست. ۴ وي پس از توضيج اين ديدگاه به رد آن مي‌پردازد:
علي اين مسجد را نساخت و نمي‌دانيم که وي بدون انحراف به چپ در آن نماز خوانده باشد. ۵
مجلسي مي‌گويد که در واقع، آثار کهن بر جاي مانده (الآثار القديمة) خلاف آن را نشان مي‌دهد. ۶ و در اين نقطه وي ارجاعي درون‌متني مي‌دهد که بزودي آن را پي خواهيم گرفت. ۷ وي مي‌افزايد که از منابع به دست مي‌آيد که مسجد فعلي کوفه، دقيقاً‌ مسجد زمان علي نيست ۸ و به احاديث فرجام‌شناختي ارجاع مي‌دهد که گوياي اين مطلب هستند. ۹ از همه آن چه گذشت، اين نکته آشکار مي‌شود که مجلسي

1.. مجلسي، بحار، ج۸۴، ص۵۳، س۱۸ و مقايسه کنيد با بحار، ج۱۰۰، ص۴۳۳، س۱۲. همين انديشه نزد افندي، رياض، ج۱، ص۱۰۴، س۱ تکرار مي‌شود. علي طباطبايي کربلايي بر آن است که اين انديشه معنايي ندارد، زيرا توسل به تقيه از سوي برخي از ائمه به معناي فرمان دادن به شيعيان است که خود را با جهات خطاي مساجدي که به دست سني‌ها ساخته شده، سازگار کنند و بدين ترتيب از اتخاذ موضعي مغاير و کشته شدن بر اثر آن اجتناب نمايند. (رياض المسائل، ج۲، ص۲۷۲، س۷).

2.. براي اظهاراتي به اين معنا، ر.ك: کيدري، اصباح، ص۶۲، س۱۳؛ شاذان بن جبرائيل، ازاحة العلة، به نقل مجلسي، بحار، ج۸۴، ص۸۲، س۱؛ ابن حمزه، وسيله، ص۸۵، س۱۵؛ يحيي بن سعيد، جامع، ص۶۳، س۹؛ کرکي، جامع، ج۲، ص۲۵، س۱۵ و مقايسه کنيد با ص۴۹، س۱۳؛ شهيد ثاني، روضه، ج۱، ص۸۹، س۱۴؛ کاشف الغطا، کشف، ج۳، ص۱۰۲، س۱۲؛ يزدي، عروه، ج۲، ص۴۷، س۵ وي مي‌افزايد که اين مسأله تفاوت ايجاد مي‌کند که شخص بداند يا نداند که شخص معصوم بدون تيامن و تياسر در محراب نماز خوانده باشد؛ زين‌الدين، کلمة التقوي، ج۱، ص۳۰۹، س۱۹ که همين قيد را مي‌آورد و مي‌افزايد که اين را نيز بداند که بر اثر تجديد بناي مسجد محراب تغييري نکرده باشد؛ شيرازي، الفقه، کتاب الصلاة، ج۱، ص۲۵۹، س۱۲).

3.. مجلسي از اکثر اصحابنا (ملاذ، ج۳، ص۴۳۸، س۶) سخن مي‌گويد، ولي قطعه موازي آن (بحار، ج۸۴، ص۵۳، س۲۱ ) فاقد «اکثر» است.

4.. شاذان بن جبرائيل، ازاحة العلة، به نقل مجلسي، بحار، ج۸۴، ص۸۲، س۶؛ شهيد اول، ذکري، ج۳، ص۱۶۷، س۸؛ کرکي، جامع، ج۲، ص۵۲، س۱۶؛ محمود حسيني شولستاني، رساله در تحقيق قبله، کتابخانه بريتيش (Or. ۱۱, ۰۰۰ f.۱۵b. ۱۳)؛ علياري، فايده، به نقل محقق، رساله تياسر القبله (در چاپ مجزايي از رساله که به دست ابن فهد حفظ شده است)، ص۱۸، س۱۳؛‌ شيرازي، الفقه، کتاب الصلاة، ج۱، ص۲۵۹، س۱۶. نيز توجه کنيد به شخصيت‌هايي که جواد عاملي، مفتاح الکرامه، ج۵، ص۲۸۷، س۱۶ آنها را فهرست کرده است. محمود حسيني شولستاني سال ۹۹۹/ ۱۵۹۱ در رساله در تحقيق قبله (۸ .۱۸الف) نوشت؛ براي دست‌نوشته آن، ر.ك: جي. ام. مِرِديث-اووِنز، فهرست مختصر دست‌نوشته‌هاي فارسي، ۱۹۶۶-۱۸۹۵، ۲۵ (جايي که نام نويسنده به غلط، محمد ضبط شده است). اين اثر عنوان رسمي ندارد و نامي که استفاده مي‌کنم، بر آمده از توصيف مؤلف از اثر خويش است (رساله در تحقيق قبله، برگه عکسي، ص۱۱ .الف۱).

5.. براي بي‌توجهي مشابهي نسبت به جهت مسجد کوفه، نک، کاشف الغطا، کشف، ج۳، ص۱۰۲، س۱۴.

6.. قطعه مشابه شاهدي را که وي ديده و درباره‌اش شنيده است، مشخص مي‌سازد (مجلسي، ملاذ، ج۳، ص۴۳۸، س۹).

7.. مجلسي، بحار، ج۸۴، ص۵۳، س۲۳. مصحح کتاب به گونه‌اي سودمند، شماره جلدها و صفحات را به دست داده است.

8.. مجلسي، بحار، ج۸۴، ص۵۴، س۳ و مجلسي، ملاذ، ج۳، ص۴۳۸، س۱۵.

9.. مجلسي، ملاذ، ج۳، ص۴۳۸، س۱۷؛ نيز مقايسه کنيد با احاديثي که مجلسي در بحار، ج۵۲، باب ۲۷، ش۶۰، ۳۹۴ و ۱۳۹. در نخستين حديث، علي کسي را که، از قرار معلوم با اشاره به زياد بن ابيه، مسجد کوفه را ويران مي‌کند و مجدداً مي‌سازد و قبله نوح را تغيير مي‌دهد (المغير قبله نوح)، محکوم مي‌کند. (براي اين حديث، ر.ك: طوسي، قبله، ص۲۸۴، س۴، به نقل از فضل بن شاذان) در دومين حديث علي مي‌گويد که قائم قبله مسجد کوفه را درست خواهد کرد (سوي قبلته؛ براي اين حديث ر.ك:‌ نعماني، قبله، ص۳۱۶، ش۳). اين احاديث نشان مي‌دهد که اماميه با قبله مسجد کوفه از روزگاران نخست مشکل داشتند.

  • نام منبع :
    فصلنامه علمي - پژوهشي علوم حديث 51
    تاريخ انتشار :
    بهار 1388
    سردبیر :
    محمدی نیک (ری شهری)، محمد
    صاحب امتیاز :
    دانشکده علوم حديث
    مدیر اجرایی :
    محمد قنبری
    نشانی :
    قم، بلوار پانزده خرداد، شهرک جهاد، مؤسسه علمی فرهنگی دارالحدیث، ص پ : 37185-3431
    تلفن :
    0251-7176131
    امور مشترکان :
    0251-7176413
    دورنگار :
    0251-7785050
    پست الکترونیک :
    ulumhadith@hadith.net
    امتیاز :
    علمی - پژوهشی، به استناد نامه شماره 6219/3 - 85/7/3 کمیسیون بررسی نشریات علمی کشور
    جانشین سردبیر :
    مهدی مهریزی
تعداد بازدید : 28819
صفحه از 171
پرینت  ارسال به