باب اوّل : آغاز آفرينش و آفرينش آسمان ها ^۱

۵۲۹۶.امام على عليه السلامـ در سخنرانى اش كه در آن ، آفرينش جهان را توصيف مى كند ـ: آن گاه ، خداى سبحان ، فضاهاى شكافته و كرانه هاى باز و هواى بين جَو را آفريد ، و در آنها آبى را كه موج هاى آن در هم مى شكست و بر هم مى آمد ، جارى ساخت ، و آن آب را بر بادى شديد و پُر وزش ، سوار كرد و به باد ، فرمان داد تا آب را باز گرداند ، و باد را بر بستن آب ، مأمور كرد و در مرز آن ، نگه داشت .
هوا از زير باد ، شكافته شد و آب ، بر بالاى آن ، روان گشت . آن گاه ، خداى عز و جل ، بادى را كه وزش آن عقيم بود ، ايجاد كرد ، و وزش آن را مداوم و سخت ، و سرچشمه آن را دور ساخت . آن گاه ، فرمان داد كه آب خروشنده را بگردانَد و موج دريا را به خروش آورَد .
باد ، آب را چون مشكِ سقّا بجنبانْد و در فضا به وزش درآورْد و آغاز آن را به پايانش ، و آرامِ آن را به متلاطمِ آن برگردانْد ، تا آن كه موج ها بلند شد و كف ها به رو آمد .
آن گاه،كف ها را در هواى باز و فضاى گسترده، بالا آورد و از آنها ، هفت آسمان را پديدار ساخت ، چنان كه در قسمت زيرين آسمان ها ، موجى بازداشته نهاد ، و در قسمت بالاى آنها سقفى محفوظ و پوششى بلند قرار داد ، بدون ستونى كه آن را نگه دارد و ميخى كه آن را به نظم كشد .
آن گاه ، آسمان ها را به كوكب هاى زيبا و نور ستارگان بياراست ، و در آنها ، چراغى فروزان و ماهى درخشان در فلكى چرخان و سقفى راه پيما و پُر ستاره ، روان ساخت .