۵۲۹۷.امام على عليه السلامـ در سخنرانى اش در وصف آسمان ـ: بدون در آويختن ، قسمت هاى بازِ آسمان را نظم داد ، و شكاف هاى گشوده اش را بر هم آورد ، و بين آنها و همگون هاى آنها را پيوند داد ، و براى فرشتگانى كه فرمان او را فرو مى آورند و اعمال بندگان را بالا مى برند ، دشوارى هاى رفتن به بالاى آسمان را نرم ساخت .
به هنگامى كه آسمانْ دود متراكم بود ، ^۱ آن را فرا خوانْد و دستگيره هاى آسمان به هم پيوند خورد ، و پس از بسته شدن درهاى آن ، آن را گشود ، و از شهاب هاى روشن ، نگهبانانى بر گذرگاه هاى آن نهاد ، و به قدرت خود ، از لرزش آن در فضاى شكافته ، نگاهش داشت .
و به آسمانْ فرمان داد كه به فرمان او گردن نهد و بِايستد ، و خورشيدِ آن را نشانى قرار داد كه روزش را روشن سازد ، و ماه را نشانى كه تاريكىِ شب را از بين ببرَد ، و آن دو را در منزلگاه هايشان روان ساخت ، و حركت آن دو را در خانه هاى معيّن ، قرار داد تا به آن دو ، شب و روز ، از هم تميّز پيدا كنند و شمار سال ها و حساب ها با جابه جا شدن آن دو ، دانسته شود .
آن گاه ، در فضاى هر آسمان ، فلكِ آن را بياويخت ، و از دُرهاى تابنده و ستارگان درخشان ، آن را آذين بست ، و با شهاب هاى تيز ، به گوشْ ايستادگان را برانْد ، و ستارگان را به گونه هاى گوناگون ، روان ساخت : ثابت ها را ثابت ، روندگان را روان ، و نيز بالا رونده ها ، و فرود آينده ها ، و نحس ها و سعدهاى آنها را .