سخنى درباره جاهليّت نخست

قرآن ، روزگار قبل از اسلامِ عرب را دوره جاهليّت ناميده است و اين ، از آن جهت است كه در آن روزگار ، به جاى علم ، جهل و به جاى حق ، يك سلسله آراى سفيهانه و باطل بر آنان حكومت مى كرده است . قرآن ، خصوصيات آنان را چنين بيان مى كند :
«يَظُنُّونَ بِاللَّهِ غَيْرَ الْحَقِّ ظَنَّ الْجَـهِلِيَّةِ .^۱درباره خدا، گمان هاى ناروا، همچون گمان هاى [دوران] جاهليّت مى بردند» .
«أَفَحُكْمَ الْجَـهِلِيَّةِ يَبْغُونَ .^۲آيا خواستار حكم جاهليّت اند؟» .
إِذْ جَعَلَ الَّذِينَ كَفَرُواْ فِى قُلُوبِهِمُ الْحَمِيَّةَ حَمِيَّةَ الْجَـهِلِيَّةِ .^۳آن گاه كه كافران در دل هاى خود، تعصّب ، آن هم تعصّب جاهليّت ورزيدند» .«وَ لَا تَبَرَّجْنَ تَبَرُّجَ الْجَـهِلِيَّةِ الْأُولَى .^۴و مانند [روزگار] جاهليّت نخست ، زينت هاى خود را آشكار مكنيد» .
جامعه عرب در آن روزگار ، از طرف جنوب ، هم جوار حبشه بود و مردم حبشه