در آخرین شب ماه رمضان

با شروع ماه رمضان، امام على بن الحسين(ع)، از خطا و نافرمانى خادمان خود چشم پوشی می کرد و آنها را تنبيه نمى كرد تا آن كه آخرين شب ماه رمضان فرا می رسید. آن گاه همه را صدا مى كرد و از همه اعتراف مى گرفت که چنين و چنان كرده اند؛ اما آنها را تنبيه نكرده است. سپس ميان آنان مى ايستاد و رو به سوی آنان مى فرمود: «با صداى بلند بگوييد: اى على بن الحسين! خداوند، همۀ كارهايت را زير نظر داشته است، آن گونه كه تو كارهاى ما را زير نظر داشته اى. نزد او نوشته اى است كه به حق بر تو گواهى مى دهد و هيچ كار كوچك و بزرگى را كه كرده اى، فروگذار نمى كند و همه را حسابرسى مى كند و هر كارى را كه كرده اى، نزد او حاضر مى يابى، همان گونه كه ما هر چه را كرده ايم، نزد تو حاضر يافتيم. پس عفو كن و درگذر، همچنان كه تو از خداى بزرگ، انتظار عفو دارى و دوست دارى كه آن فرمان روا از تو درگذرد.... پس، اى على بن الحسين!... عفو كن و در گذر تا خداى فرمان روا هم از تو در گذرد و ببخشايد...».

امام سجّاد(ع) اين سخنان را در بارۀ خود بلند مى گفت و به آن خادمان تلقين مى كرد. آنان نيز همراه وى هم صدا مى شدند، در حالى كه وى ميان آنان ايستاده بود و گريه و زارى مى كرد و مى گفت: «خدايا! به ما دستور داده اى كه از هر كه بر ما ستم كرده، درگذريم. ما به خودمان ستم كرده ايم. ما از آن كه بر ما ستم كرده، گذشتيم، آن گونه كه تو فرمان دادى. پس تو هم از ما در گذر كه تو به بخشايش، سزاوارتر از ما و فرمانبرانى...

خدايا! تو بزرگوارى، مرا گرامى بدار و احسان خويش را عطایم كن، پس مرا هم به بهره مندان از احسانت بياميز، اى بزرگوار!».

سپس رو به آنان مى كرد و مى فرمود: «من شما را بخشيدم. آيا شما هم از من و از بدرفتارى من با خودتان درگذشتيد؟». مى گفتند: سرورا! از تو درگذشتيم. تو بدى نكرده اى!

پس به آنان مى فرمود: «بگوييد: خدايا! از على بن الحسين درگذر، آن گونه كه او از ما گذشت...». آنان نيز چنين مى گفتند. پس مى فرمود: «خدايا، اى پروردگار جهانيان! اجابت كن. برويد، شما را بخشودم و آزادتان كردم، به اميد آن كه خداوند از من درگذرد و آزادم كند». پس، آنان را آزاد مى كرد.[۱]