1.امام عليه السلام تأكيد مى ورزد كه خداوند عز و جل هنگامى كه كوه ها را در زمين آفريد ، براى هر كوهى ريشه اى در زمين قرار داد كه دو وظيفه را بر عهده دارد : نخستْ آن كه كوه را از به هم خوردن و از بين رفتن، باز دارد (چنان كه براى كوه «سَلْط» نزديك اَمّان ، اتفاق افتاد و از جاى خود ، كنده شد و حركت كرد) ؛ و دومْ آن كه اين ريشه هاى قرار داده شده در دل زمين ، طبقه هاى زمين را نگه مى دارند و آن را از لرزش ، حفظ مى كنند (چنان كه ما با كوبيدن ميخ هاى قوى در لايه هاى معادن، آنها را از لرزش، نگه مى داريم) . اين ، وظيفه كوه ها در آرامش بخشيدن به زمين بود ؛ امّا وظيفه آنها در راه استقرار زندگى انسان ، اين است كه موجب حفظ خاك و سنگ موجود بر سطح زمين از نابودى و انتقال مى شوند و آنها را از تأثير بادهاى تند ، محفوظ مى دارند و با اين كار ، زندگى انسان در كوه ها ، دشت ها و دره ها امكان پذير مى گردد؛ چون اگر سطح زمينْ صاف و بدون كوه بود ، دائما دستخوش تحوّل مى گشت (تصنيف نهج البلاغة : ص ۷۸۳) .

2.امام على عليه السلام در خطبه ۹۱ ، نعمتى از نعمت هاى خداوند را بر بندگانش بيان مى كند كه مربوط به حركت جَو و هوا و بادها و ابرهاى موجود در آن است . خداوند متعال در دشت ها جوى هايى را جارى ساخته تا مردم و چارپايان و گياهان از آنها سيراب شوند . با اين حال، بخش هاى مرتفع زمين را هم بدون آب و زندگى رها نكرده است ؛ بلكه از راه حركت بادها (كه از اختلاف حرارت بين سطح دريا و سطح ارتفاعات به وجود مى آيند)، سهم آب كوه ها را هم تأمين كرده است . هر گاه كه آب درياها تبخير مى شود، به خاطر سبكى اش، در هوا بالا مى رود و از ارتفاعات نيز هواى سردى فرود مى آيد و خلأهاى موجود بين هواى گرم را پر مى كند . با اين كار ، چرخه بادها پديد مى آيد و رطوبت را به بالاترين نقطه كوه ها مى رساند كه وقتى به آن جا رسيد ، در برخورد با سردى هواى كوه ، به قطرات باران ، تبديل مى شود و بر قلّه كوه ها مى بارد و زندگى ، سرسبزى ، طراوت و روزىِ گياهان ، چارپايان و انسان ها را با خود به ارمغان مى آورد (تصنيف نهج البلاغة : ص ۷۸۵) .