۹۷۸۹.عنه عليه السلام :إذا ذَكَرَ أحَدُكُم نِعمةَ اللّهِ عَزَّ و جلَّ فَليَضَعْ خَدَّهُ عَلَى التُّرابِ شُكرا للّهِ ، فإن كانَ راكِبا فَلْيَنزِلْ فَلْيَضَعْ خَدَّهُ عَلَى التُّرابِ ، و إن لَم يَكُن يَقدِرُ عَلَى النُّزولِ للشُّهرَةِ فَلْيَضَعْ خَدَّهُ على قَرَبُوسِهِ ، و إن لَم يَقدِرْ فَلْيَضَعْ خَدَّهُ على كَفِّهِ ، ثُمّ لِيَحْمَدِ اللّهَ على ما أنعَمَ اللّهُ علَيهِ . ^۱

۹۷۹۰.الكافي عن هِشامِ بنِ أحمَرَ :كنتُ أسِيرُ مَع أبي الحَسنِ عليه السلام في بَعضِ أطرافِ المَدينةِ إذ ثَنى رِجلَهُ عن دابَّتِهِ فَخَرَّ ساجِدا ، فَأطالَ و أطالَ ، ثُمّ رَفَعَ رَأسَهُ و رَكِبَ دابَّتَهُ ، فقلتُ: جُعِلتُ فِداكَ ، قد أطَلتَ السُّجودَ ؟ ! فقالَ : إنَّني ذَكَرتُ نِعمَةً أنعَمَ اللّهُ بها عَلَيَّ فَأحبَبتُ أن أشكُرَ رَبّي . ^۲

۹۷۸۹.امام صادق عليه السلام :هر گاه فردى از شما به ياد نعمت خداوند عزّ و جلّ افتاد، براى سپاسگزارى از خدا گونه اش را بر خاك گذارد . اگر سواره بود پياده شود و گونه اش را بر خاك نهد، و اگر به خاطر [ترس از ]انگشت نما شدن نتوانست پياده شود صورتش را بر كوهه زين بگذارد، و اگر باز هم نتوانست اين كار را بكند گونه اش را بر كف دست خود بگذارد و آن گاه خدا را براى نعمتى كه به او داده است حمد و سپاس گويد .

۹۷۹۰.الكافىـ به نقل از هشام بن احمر ـ: با ابو الحسن عليه السلام در يكى از نواحى مدينه مى رفتم كه ناگاه از مركب خود فرود آمد و به سجده افتاد و آن را بسيار طول داد . سپس سر از سجده برداشت و سوار مركبش شد . عرض كردم : فدايت شوم سجده را طول داديد؟! فرمود : به ياد نعمتى افتادم كه خداوند به من عطا كرده است و خواستم از پروردگارم سپاسگزارى كنم .