حكمت نهى از توقيت

حكمت نهى از توقيت ، از مجموعه احاديث و فرهنگ حاكم بر احاديث مهدوى هم معلوم مى شود ؛ زيرا:

الف - زمان ظهور، در دامنه علم الهى است و هيچ كس از آن آگاه نيست.

ب - بيان زمان ظهور، گم راه كردن مردم، اغواى به جهل و سوق دادن آنان به نادانى است و مشمول آياتى همچون «وَ لا تَقْفُ ما لَيْسَ لَكَ بِهِ عِلْمٌ؛[۱]چيزى كه بدان علم ندارى، دنبال مكن» و «إنَّ الظَّنَّ لا يُغْنى مِنَ الْحَقِّ شَيْئاً[۲]؛ در واقع گمان در [وصول به ]حقيقت هيچ سودى نمى رساند» مى شود.

ج - زمان ظهور، امرى مقدّس است و به گونه طبيعى ، دستاويز كسانى قرار مى گيرد كه در صدد سوء استفاده از امور مقدّس براى پيشبرد مقاصد سياسى و اجتماعى خود هستند و لازم است كه از اين آسيب و خلل، پيشگيرى شود.

د - تعيين متعدّد زمان براى ظهور و روشن شدن خطاى آن، سبب نااميدى توده مردمى مى شود كه با اميد و آرزو، روزى را به عنوان روز موعود پذيرفته اند ؛ ولى خطاى چند باره آن را تجربه كرده اند. استمرار اين بيان و روشن شدن خطاى آن ، ممكن است حتّى اصل باور قيام مهدوى را نيز مخدوش كند.