عذاب در سوره معارج

آیات نخستین سوره معارج:

سَأَلَ سائِلٌ بِعَذَابٍ وَاقِعٍ * لِلْکَافِرِینَ لَیسَ لَهُ دَافِعٌ * مِنَ اللهِ ذِی الْمَعَارِجِ.[۱]

تقاضا کننده ای، تقاضای عذابی کرد که واقع شد. این عذاب، ویژه کافران است و هیچ کس نمی تواند آن را دفع کند. از سوی خداوندِ ذی المعارج است (خداوندی که فرشتگانش بر آسمان ها صعود می کنند).

یکی از رویدادهای مهمّی که پس از حادثه غدیر و معرّفی علی(ع) به جانشینی پیامبر خدا(ص) اتّفاق افتاد، نزول عذاب بر معترض بر این اقدام پیامبر خدا(ص) بود. این رویداد، گواه بر ولایت الهی امیر مؤمنان(ع) است.

در قرآن آمده است: «وَمَا کانَ اللهُ لِیُعَذِّبَهُمْ وَأَنتَ فِیهِمْ وَمَا کانَ اللهُ مُعَذِّبَهُمْ وَهُمْ یسْتَغْفِرُونَ؛[۲]خداوند، آنها را عذاب نمی کند، در حالی که تو در میان آنانی، و خداوند، عذاب کننده شان نیست، در حالی که آمرزش می طلبند».

سخن مقبول، آن است که عذاب عمومی و همگانی به احترام پیامبر(ص) وجود نداشت، ولی بدین معنا نیست که عذاب های شخصی و خصوصی وجود نداشته است؛ بلکه بارها چنین حوادثی رخ داده و تاریخ اسلام، گواه است که افرادی مانند «ابو زمعه»، «مالک بن طلاله»، «حکم بن ابی العاص» و جز آنان، به نفرین پیامبر(ص) یا بدون آن، دچار عذاب شده اند.[۳]