حدیث :
طُوبَى لِمَنْ ذَلَّ فِي نَفْسِهِ وَ طَابَ كَسْبُهُ وَ صَلَحَتْ سَرِيرَتُهُ وَ حَسُنَتْ خَلِيقَتُهُ وَ أَنْفَقَ اَلْفَضْلَ مِنْ مَالِهِ وَ أَمْسَكَ اَلْفَضْلَ مِنْ لِسَانِهِ وَ عَزَلَ عَنِ اَلنَّاسِ شَرَّهُ وَ وَسِعَتْهُ اَلسُّنَّةُ وَ لَمْ يُنْسَبْ إلَى اَلْبِدْعَةِ.
ترجمه :
امام على عليه السلام :
خوشا به حال كسى كه در نظر خود خوار است و كسب و كارش پاكيزه و نيّت و درونش پاك و خوى او نيك است. زيادى دارايى خود را انفاق مى كند و زبانش را از زياده گويى، نگه مى دارد و شرّ خود را از مردم ، دور بدارد و در حيطه سنّت بمانَد و بدعت گذارى به او نسبت داده نشود!
نهج البلاغه، حکمت ۱۲۳