بزرگداشت شأن قرآن و خبر دادن از بلندپايگى و گرانقدرى آن است. معناى حديث، آن است كه اگر قرآن بر پوستى نوشته شده و در آتش انداخته شود، و آتش به گونه اى باشد كه چيزى را به سبب بلند پايه و ارجمند بودنش نسوزاند، همين قرآن را نمى سوزاند. اين امر، نمونه هاى بسيارى در قرآن، سخنان و امثال عرب دارد كه بر آشناى با كلام عربْ آشكار است؛ از جمله آيه:
لو أنزلنا هذا القرآن على جبل لرأيته خاشعاً متصدعاً^۱.^۲
نمونه ديگرى از استفاده وى از قواعد ادبى در شرح حديث «نيّة المؤمن خير من عمله» است. سيد مرتضى بر آن است كه واژه «خير» در اين حديث، به معناى «أفعل تفضيل» نيست. بنابراين، معناى كلام آن است كه نيت مؤمن از جمله اعمال خير [= نيكوى ]وى است. وى سپس شواهدى از كاربردهاى وزن افعل در غير معناى تفضيل و ترجيح آورده است. ^۳