۲۵۳.الكافى ـبه نقل از حَكَم بن عُتَيبه ـ :بر امام باقر عليه السلام وارد شدم و ايشان در خانه اى آراسته بود و لباسى لطيفْ بر تن داشت و عبايى رنگى بر دوش داشت كه اثر آن رنگ، بر دوشش مانده بود . من به خانه و شمايل ايشان مى نگريستم . فرمود : «اى حَكَم ، در اين باره چه مى گويى؟» .
گفتم : چه مى توانم بگويم ، چون شما را به اين وضع مى بينم ؛ ولى از نگاه ما، اين، رفتار جوانان تازه بالغ است .
سپس به من فرمود : «اى حَكَم! چه كسى زينتى را كه خداوند براى بندگانش منظور كرده و يا روزى هاى حلال را حرام كرده است؟ اين ، از آن چيزهايى است كه خداوند براى بندگانش قرار داده است . امّا اين خانه اى كه مى بينى ، خانه همسر من است و تازه ازدواج كرده ام . خانه من ، همان است كه مى شناسى» .

ر . ك : ص 127 «اسراف و تبذير » .

۲۵۴.الكافى ـبه نقل از حسن زَيّات بصرى ـ :با دوستم، نزد امام صادق عليه السلام رسيدم . ايشان در خانه اى آراسته نشسته بود و شالى رنگى، بر خود داشت . محاسنش را [نيز] مرتب كرده و [به چشمانش] سُرمه كشيده بود . در باره چند چيز از ايشان پرسيدم . وقتى برخاستيم به من فرمود : «حسن!».
گفتم: بله .
فرمود : «صبح كه شد ، با دوستت بيا پيش من» .
گفتم: فدايت گردم ! چشم . صبح كه شد ، خدمت ايشان رسيدم . ديدم ايشان در خانه اى است كه جز حصير، چيزى در آن نيست ، و پيراهنى خشن بر تن دارد .
آن گاه رو به دوستم كرد و فرمود : «برادر بصرى ! ديروز كه به اين جا آمدى ، من در خانه زنم بودم و ديروز، روز او بود . خانه ، خانه او بود و اثاث، متعلّق به او بود . او خود را برايم آراسته بود . من هم لازم بود كه خود را همانند او برايش بيارايم . چيز ناروايى به دلت راه پيدا نكند» .
دوستم به ايشان گفت: فدايت گردم ! به خدا سوگند ، در دلم، شبهه اى ايجاد شده بود ؛ ولى اكنون، به خدا قسم ، هر چه در دل داشتم، برطرف شد ، و فهميدم كه حقيقت، آن است كه شما مى گفتى !

۲۵۳.الكافي عن الحكم بن عتيبة :دَخَلتُ عَلى أبي جَعفَرٍ عليه السلام وهُوَ في بَيتٍ مُنَجَّدٍ وعَلَيهِ قَميصٌ رَطبٌ ومِلحَفَةٌ مَصبوغَةٌ قَد أثَّرَ الصِّبغُ عَلى عاتِقِهِ ، فَجَعَلتُ أنظُرُ إلَى البَيتِ وأنظُرُ إلى هَيئَتِهِ ، فَقالَ : يا حَكَمُ ما تَقولُ في هذا؟ فَقُلتُ : وما عَسَيتُ أن أقولَ وأَنَا أراهُ عَلَيكَ . وأمّا عِندَنا فَإنَّما يَفعَلُهُ الشّابُّ المُرَهَّقُ . فَقالَ لي : يا حَكَمُ مَن حَرَّمَ زَينَةَ اللّهِ الَّتي أخرَجَ لِعِبادِهِ وَالطَّيِّباتِ مِنَ الرِّزقِ؟ وهذا مِمّا أخرَجَ اللّهُ لِعِبادِهِ . فَأَمّا هذا البَيتُ الَّذي تَرى ، فَهُوَ بَيتُ المَرأةِ وأَنَا قَريبُ العَهدِ بِالعُرسِ وبَيتي البَيتُ الَّذي تَعرِفُ . ^۱

راجع : ص 126 «الاسراف والتبذير» .

۲۵۴.الكافي عن الحسن الزّيّات البصريّ :دَخَلتُ عَلَى أَبِي جَعفَرٍ عليه السلام أَنَا وَصَاحِبٌ لِى وَإِذَا هُوَ فِي بَيتٍ مُنَجَّدٍ وَعَلَيهِ مِلحَفَةٌ وَردِيَّةٌ وَقَد حَفَّ لِحيَتَهُ وَاكتَحَلَ ، فَسَأَلنَاهُ عَن مَسَائِلَ ، فَلَمَّا قُمنَا قَالَ لِي : يَا حَسَنُ! قُلتُ : لَبَّيكَ . قَالَ : إِذَا كَانَ غَدا فَائتِنِي أَنتَ وَصَاحِبُكَ . فَقُلتُ : نَعَم جُعِلتُ فِدَاكَ . فَلَمَّا كَانَ مِنَ الغَدِ دَخَلتُ عَلَيهِ وَإِذَا هُوَ فِي بَيتٍ لَيسَ فِيهِ إِلّا حَصِيرٌ وَإِذَا عَلَيهِ قَمِيصٌ غَلِيظٌ . ثُمَّ أَقبَلَ عَلَى صَاحِبِي ، فَقَالَ : يَا أَخَا أَهلِ البَصرَةِ إِنَّكَ دَخَلتَ عَلَيَّ أَمسِ وَأَنَا فِي بَيتِ المَرأَةِ وَكَانَ أَمسِ يَومَهَا وَالبَيتَ بَيتَهَا وَالمَتَاعُ مَتَاعَهَا ، فَتَزَيَّنَت لِي عَلَى أَن أَتَزَيَّنَ لَهَا ، كَمَا تَزَيَّنَت لِي ، فَلا يَدخُل قَلبَكَ شَيءٌ . فَقَالَ لَهُ صَاحِبِي : جُعِلتُ فِدَاكَ قَد كَانَ وَاللّهِ دَخَلَ فِي قَلبِي شَيءٌ . فَأَمَّا الآنَ فَقَد وَاللّهِ أَذهَبَ اللّهُ مَا كَانَ وَعَلِمتُ أَنَّ الحَقَّ فِيمَا قُلتَ . ^۲