( 1)

سياست در دو مكتب

روزگار زمامدارى امام على عليه السلام ، چهار سال و نُه ماه و سه روز بوده است(هيجدهم ذى حجه سال سى و پنجم هجرى تا 21 رمضان سال چهلم هجرى) .
«سياست هاى علوى در حكومت» ، به لحاظ آموزنده بودن و كاربردى بودن آن در عصر حاضر ، و راه گشايى آموزه هاى آن براى حاكمان ، بويژه دولت مردان جمهورى اسلامى ايران ، از اهمّيت ويژه و موقعيتى خاص ، برخوردار است .
بر اين باوريم كه اگر «سياست» در مكتب هاى علوى و اموى ، به درستى تعريف شود و مبانى سياسى امام در كشوردارى ، گرچه به اجمال ، روشن شود ، ايرادهايى كه بر بينش سياسى ايشان مى گرفته اند، پاسخ مى يابد و از سياست وى ، به درستى و با استوارى ، مى توان دفاع كرد .
آنچه اسلام را در اين زمينه از ساير مكتب ها جدا مى كند و سياست علوى را در برابر ديگر سياست ها جلو مى اندازد و روياروى سياست اموى مى سازد ، نوع نگرش و نحوه تلقّى و چگونگى فهم و برداشت از سياست است .

سياست اموى

سياست در مكتب اموى ، عبارت است از «تشخيص هدف و به دست آوردن آن از هر راه ممكن» . سياست مداران جهان نيز در گذشته و حال ، از واژه «سياست» ، گويا چيزى جز اين نمى فهميده اند . به واقع ، سياست در مكتب اموى ، همان معناى رايج