۷۶۴.تنبيه الخواطر :روايت شده است كه خوراك امير مؤمنان ، نان جوين و نمكِ ناسوده بود. ^۱

۷۶۵.الكامل فى التاريخـ در يادكردِ على عليه السلام ـ: همواره بر كيسه اى كه در آن آرد جو بود و از آن مى خورد ، مُهر مى زد و مى فرمود : «دوست ندارم جز آنچه را كه مى دانم ، به شكمم وارد كنم». ^۲

۷۶۶.الغاراتـ به نقل از عقبة بن علقمه ـ: وارد خانه على عليه السلام شدم . در پيش رويش ماست ترشى ـ كه ترشى آن مرا آزار مى داد ـ و نان خشكى قرار داشت . گفتم : اى اميرمؤمنان! اين را مى خورى؟
فرمود : «اى ابو الجنوب! پيامبر خدا را ديدم كه خشك تر از اين را مى خورد و خشن تر از اين را مى پوشيد (و به لباسش اشاره كرد) و من اگر روشى را كه او در پيش داشت ، در پيش نگيرم ، مى ترسم كه به او نپيوندم». ^۳

2 . لباس على عليه السلام

۷۶۷.امام على عليه السلام :به خـدا سـوگند ، كـه اين لباسـم چندان پينه برداشته كه از پينه دوز آن خجالت مى كشم . روزى كسى به من گفت : آيا اين را از خودت دور نمى كنى؟ گفتم : رهايم كن! شبروان ، سحرگاهان به سپاس مى ايستند [ و از حركت به موقع خود خُرسندند ] . ^۴

۷۶۸.امام باقر عليه السلام :بيشترين لباسى كه على عليه السلام مى پوشيد ، لباس سفيد بود و مى فرمود : «مردگان در پارچه سفيد ، كفن مى شوند». ^۵

كه خودم، خوردنم، نوشيدنم و پوششم را به قدر ناتوان ترينِ مردم قرار دهم تا ندار به نادارى ام اقتدا كند و ثروت ثروتمند ، او را سركش نسازد. ^۱

۷۶۲.امام باقر عليه السلام :به خدا سوگند، على عليه السلام تا بود ، چون بندگان مى خورد ، و چون بندگان مى نشست ، و هرگاه دو پيراهن سنبلانى مى خريد، غلامش را در انتخاب بهترينِ آن دو ، آزاد مى گذاشت و آن ديگرى را خود مى پوشيد ، و اگر آستين آن [ جامه ]از انگشتانش مى گذشت ، آن را قطع مى كرد ، و اگر دامن آن از مُچ پايش مى گذشت ، آن را مى بُريد .
او ، پنج سال حكومت را به دست داشت و آجرى بر آجرى ننهاد و خشتى بر خشتى نگذاشت . نه ملكى را اِقطاع (تيول) خود كرد و نه طلا و يا نقره اى به ارث گذاشت . به مردم ، نان گندم و گوشت مى خورانْد و خود به خانه اش مى رفت و نان جو با روغن و سركه مى خورد و هيچ گاه ، دو پيشامدى كه مورد رضايت خدا بودند ، برايش اتّفاق نيفتاد ، جز آن كه آنى را برگزيد كه بر بدنش سخت تر بود. ^۲

1 . غذاى على عليه السلام

۷۶۳.امام على عليه السلام :از دنياى شما به نمك و نان خويش ، بسنده كرده ام و با پرواى الهى ، اميد رهايى دارم . على كجا و نعمت هاى ناپايدار و لذّت هايى كه از گناه توليد مى شوند ، كجا؟ ^۳