فصل پنجم : نيرنگ هاى دشمنان امام على عليه السلام براى خاموش كردن نور او

الف ـ جلوگيرى از يادكردِ فضايل او

۹۱۳.المناقب ، ابن شهر آشوب :معاويه اعلام كرد كه : «تعهّدِ [ حكومت] از كسى كه حديثى از فضايل على را نقل كند ، برداشته شده است» ، به گونه اى كه عبد اللّه بن شدّادِ ليثى گفت : دوست داشتم مرا رها مى كردند كه يك روز تا شب ، فضايل على بن ابى طالب را نقل كنم و آن گاه ، گردنم زده مى شد .
[شرايط ، چنان بود كه] محدّثى كه در موضوع «فقه» ، [از على عليه السلام ] حديث نقل مى كرد ، يا حديثى درباره «مبارزات» او مى آورد ، مى گفت : مردى از قريش گفت [ و جرئت نمى كرد نام على عليه السلام را بياورد] . عبد الرحمان بن ابى ليلى [ ، هنگامى كه حديثى را از زبان على عليه السلام نقل مى كرد،] مى گفت : يكى از ياران پيامبر خدا برايم نقل كرد و حسن بصرى مى گفت : ابو زينب گفت .
از ابن جُبَير ، درباره حامل لِواء (پرچم) ، ^۱ پرسيده شد . وى گفت : گويا تو آسوده خاطرى! ^۲

۹۱۴.الإرشاد :در خصوص دفن فضايل امير مؤمنان و ايجاد مانع براى نشر آنها توسّط علما ،

ج ـ نگون بختى

۹۱۲.پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :حق با على است و على با حق . هر كه از على اطاعت كند ، به راه راست هدايت مى گردد ؛ و هر كه على را نافرمانى كند ، به هلاكت مى افتد . دوستدار او سعادتمند و دشمنش نگون بخت است . ^۱