مرحوم نظام العلماء، رفيع الدين محمد بن على اصغر طباطبائى تبريزى (متوفي 1326 ق) نيز، در کشکول خود، موسوم به أنيس الادباء و سمير السعداء، بعد از نقل اين حديث، گويد:
و أنا ايضاً لقد استفدتُ فائدة کثيرة من هذا الدعاء، بعون الله تعالى ( أنيس الادباء وسمير السعداء: ج 1 ص 371).
در کتاب گوهر شبچراغ، تأليف ملا محمد حسن نائينى، جلد دوم، ص 42 نيز آمده:
نسبت داده اند به مرحوم آخوند ملا زين العابدين گلپايگانى ـ اعلى الله مقامه ـ که يکى از اوتاد عصر بودهاند، آنکه حضرت امام رضا( به او تعليم نموده بودند در خواب، به جهت امر معيشت، آنکه هر روز صبح، در تعقيب نماز، يک صد و ده مرتبه بخواند:«اللّهم اغننى بحلالک عن حرامک و بفضلک عمن سواک(گوهر شبچراغ: ج2 ص 42).

7. مسئله عدم سهو نبى (

علاّمه محمّد تقى بن مقصود على مجلسى، از شاگردان شيخ بهايى است. او، شرحى به فارسى، بر من لايحضره الفقيه شيخ صدوق نوشته، که به لوامع قدسيه يا لوامع صاحب قرانى، معروف است. در کتاب مذکور، در کتاب صلوة، در بحث سهو النبى ـ که شيخ صدوق قائل بدان است ـ، مطلبى را از شيخ بهايى که در سر جلسه درس افاده فرموده، نقل کرده که خالى از فائده نيست. ايشان مى نويسد:
شيخ الطايفه، بهاء الدين محمد عاملى، در اينجا مکرر مى‌فرمودند که: نسبتِ سهو به ابن بابويه، أولى است از نسبتِ آن به معصومين، و نقل فرمودندکه: در سلطانيّه، در زمانى که سلطان محمد بنده(، مدرسه را ساخت، در يک صفه، شيخ العارفين والواصلين و العاشقين، شيخ صفى الدين محمد ـ حشره الله تعالى مع الائمة المعصومين ـ، درس تصوف مى‌فرمودند و در صفه ديگر، علاّمه حلى، شيخ جمال الدين مطهر، درس فقه مى‌گفتند و در صفه ديگر، درس حکمت مى‌گفتند و در صفه ديگر، درس صحيح بخارى مى‌گفتند. و به اين حديث رسيدند که حضرت، سهو فرمودند و سلام دادند. پس پرسيدند که: آيا نماز کم شد يا فراموش کرديد؟ حضرت فرمودند که: کل ذلک لم يکن. تا آنکه ذواليدين گفت که: واقع شد. حضرت برخاستند و دو رکعت ديگر را به جا آوردند.
شاگرد به استاد گفت که: اين چه معنى دارد؟ اولاً سهو کردن نبى( در عبادت و دويم، کذب نبى در «کل ذلک لم يکن» ، البته بخارى سهو کرده است.
شيخش گفت: کل ذلک لم يکن. ميدانم که نبى( سهو نکرده است و ميدانم که بخارى، دروغ نگفته است.
آن شاگرد، به خدمت هر يک از علما که رفت، همين جواب شنيد، تا آنکه به خدمت شيخ صفى الدين اسحاق رفت. شيخ فرمودند: کل ذلک لم يکن؛ وليکن چنين بود که چون نماز، معراج مومن است و تشهد، مقام شهود است و سلام، مقام حضور است، در آن روز، سير حضرت سيد المرسلين( تند بود، زود به مقام حضور رسيدند، سلام کردند و چون