ـ ذکر مجرَّب
وي، پس از روايتي از امام صادق( که ميفرمايد: «بندهاي که آيه آخر سوره کهف را هنگام خواب بخواند، مگر آنکه در ساعتي که ميخواهد، از خواب بيدار ميشود»، چنين مينويسد:
ميگويم: اين، از اسرار شگفت و تجربه شدهاي است که هيچ شکي در آن نيست (همان: ص 603).
ـ شرح حديث
معاوية بن وهب ميگويد: از امام صادق( پرسيدم: برترين عملي که بندگان را به پروردگارشان نزديک مي کند و محبوبترين عمل، نزد خدا است، کدام عمل است؟ امام فرمود: «پس از معرفت، برتر از اين نماز، نميشناسم».
شيخ بهايي، در توضيح حديث مينويسد:
منظور از معرفت، اعتقاداتي است که ايمان، به سبب آنها، تحقّق مييابد. پس نماز، بعد از ايمان، از همه اعمال نفسي و بدني و مالي، برتر است و اجماع هم، بر اين امر است (همان: 129).
شيخ، در توضيح «الشر ليس اليک»، مينويسد:
يعني: شر به تو منسوب نيست، و از تو صادر نميشود (همان: ص 168).
وي، در شرح «وقدرتک التي لا يمتنع منها شيء»، ميگويد:
در اين عبارت، اشاره است به اينکه شيئيت، بر ممتنعات ذاتي، صدق نميکند (همان: ص 259).

ح.موانع فهم حديث (برخورد گزينشي)

ايشان، درباره تشويق به تحت الحنک، چنين ميآورد:
احاديث، درباره ترغيب به بستن تحت الحنک، بسيار است و شيعه، بر اين مطلب اجماع دارد، و شگفت است از مخالفان ما که چگونه آن را انکار ميکنند، با آنکه در کتابهايشان، از پيامبر( روايت کردهاند که حضرت، از بستن عمامه بر سر، بدون بستن تحت الحنک، نهي و به بستن تحت الحنک، امرکرد (همان: ص 368).

عنايت به فقه

الف.مسائل فقهي

مؤلف، درباره نيت وضو مينويسد:
جايز دانستهاند که نيت وضو، با شستن دستها ـ در صورت اجتماع شرايط آن ـ ، مضمضه و استنشاق همراه باشد؛ زيرا اين سه عمل، از اعمال وضوي کامل هستند، و ابن طاووس، در جايز بودن همراهي نيت، با اعمالي غير از شستن صورت، توقف کرده است و احتياط، با نظر وي همراه است (همان: ص 82).