ب.استفاده از کلام فقها

ايشان، در بحث اذان، چنين مينگارد:
ظاهر کلام محقق در معتبر، اين است که اکتفا به اذان يک فرد عادل، جايز است (همان: ص 412).
و نمونههاي فراوان ديگر.

ج.اشکال به فقها

بعضي فقهاي متأخر ما، در مورد نيت، بسيار گفتهاند و سخن را درباره آن، به درازا کشيدهاند، حال آنکه در احاديث امامان ما(، چيزي در اين باره نيست ... (همان: ص 138).

يادکرد برخي مباحث، در ساير کتابهاي خود

شيخ، در بعضي موارد، اشاره ميکند که اين بحث را در کتاب ديگر خود هم، آورده است؛ مثلاً در مورد يک بار شستن دستها هنگام وضو، ميگويد:
بايد شستن صورت و دستها، يک بار باشد، نه بيشتر. همان طور که ثقة الاسلام کليني و رئيس المحدثين، شيخ صدوق، در کتاب من لا يحضره الفقيه، همين نظر را دارند و ما در اين باره، در مشرق الشمسين و حبل المتين، مشروح سخن گفتهايم (همان: ص 88).

شعر فارسي

تنها شعر فارسي که شيخ بهايي از آن استفاده کرده است، شعري است از شيخ محمود شبستري که چنين است:


روا باشد انا الله از درختيچرا نبود روا از نيک بختي
(همان: ص 777)

دقت در تعبير

دقت در تعبير ايشان، در کيفيت نشستن براي تشهد و چگونگي ذکر آن، چنين ميآورد:
... ثم اجلس للتشهد متورکاً ناظراً الي حجرک و تقول: بسم الله وبالله وخير الاسماء لله أشهد أن لا اله الاّ الله...».
سپس در حاشيه خود، بر اين مطلب مينويسد:
اگر بگويي: چرا اين عمل را با فعل مضارع [تقول] آغاز کردهاي [با اينکه تشهد واجب است]، پس بجا است که با فعل امر آغاز شود؟! ميگويم: چون تشهّدي که در اين جا [با اين کيفيت] ذکر شد، از تشهد واجب افضل است. پس اختيار آن، مستحب است. از اين رو، آن را با فعل مضارع آغاز کرديم (همان: ص 160).

نشاط در دعا

شيخ بهايي، به نشاط در عبادت و دعا هم توجه کردهاند، چنانکه مينويسند: