پس بر اساس اين حديث، چند نکته اثبات مي‌شود:
1. بقاي امّت، وابسته به بقاي اهل بيت پيامبر( است.
2. تا پايان عمر امّت اسلام ـ که برابر با پايان عمر جهان است ـ همواره يکي از اهل بيت پيامبر(، در ميان مردم خواهد بود.
3. فردي از اهل بيت که مايه بقاي امّت و امان مردم است، بي‌ترديد، بايد عالم و معصوم باشد؛ زيرا رسول خدا به طور مطلق و بدون هيچ قيد و شرطي، اهل بيت را مايه امان امّت دانسته‌ و اگر در زندگي آنان جهل و گناه باشد، حدّاقل هنگام انجام دادن گناه يا عمل جاهلانه، مايه امان امّت نخواهند بود.

4 . قرائن بيروني

بجز آنچه در متن اين حديث آمده، شواهد ديگري خارج از متن حديث نيز وجود دارد که معناي مورد نظر ما (يعني وجود هميشگي فردي عالم و معصوم از اهل بيت پيامبر() را تأييد مي‌کند. با هدف رعايت اختصار، به بررسي حديث ثقلين بسنده مي‌‌کنيم.
1. در حديث ثقلين آمده است:
... کتاب الله و عترتي أهلَ بيتي و إنّهما لن يفترقا حتّي يردا علي الحوض ‌‌(مسند ابن حنبل: ج 4 ص 36 ـ 37 و ج 8 ص 138؛ مجمع الزوائد: ج 9 ص 256 و ج 10 ص 658؛ جواهر العقدين: ص 235 ـ 236؛ جامع الأحاديث: ج 2 ص 443 و ج 3 ص 232 و ج 9 ص 131؛ کنز العمّال: ج 1ص 172 و 188؛ فيض القدير: ج 3 ص 14؛ سلسلة الأحاديث الصحيحة: ص 367؛ الصواعق المحرقة: ص 150؛ التفسير الکبير: ج 29 ص 112؛ المعرفة و التاريخ: ج 1 ص 536).
پس دو يادگار ارجمند رسول گرامي، در کنار حوض کوثر بر آن حضرت وارد مي‌شوند. حال اگر در وقتي از اوقات، کسي از عترت وجود نداشته باشد، ميان قرآن و عترت جدايي خواهد افتاد، و جدايي آن دو از هم، چيزي است که رسول خدا با جمله إنّهما لن يتفرقا ، براي هميشه آن را نفي کرده‌ است. اين مطلب، حقيقتي است که شماري از دانشمندان اهل سنت نيز بدان اذعان کرده‌اند ‌‌(فيض القدير: ج 3 ص 15؛ الصواعق المحرقة: ص 150‌).
2. جدايي‌ناپذير بودن قرآن و عترت، نشان مي‌دهد که اهل بيت(عليهم السلام) نه قولاً و نه عملاً، هيچ گاه با قرآن مخالفت نمي‌کنند و مرتکب گناه نمي‌شوند؛ چرا که ارتکاب هر گونه گناهي از سوي آنان، خلاف قرآن است و به جدايي کتاب خدا از آنان منتهي خواهد شد.
3. اين‌که رسول خدا بدون هيچ قيد و شرطي، پيروي از عترت را در کنار قرآن، لازم و موجب هدايت امّت دانسته و فرموده: ما إنْ تمسّکتم بهما لن تضلّوا أبداً ، نشان مي‌دهد که در زندگي اهل بيت، هيچ‌گونه لغزشي وجود ندارد و آنان، معصوم‌اند؛ چرا که اگر اهل لغزش مي‌بودند، پيروي مطلق از آنان درست نبود.