فضايلي را که براي اهل بيت نقل شده، براي ديگران نيز جعل کنند تا فضايلي که اهل بيت را از ديگران متمايز مي‌ساخت، از انحصار آنان در آوردند و با شريک کردن افراد ديگر در آن فضايل، از ارزش و اهمّيت آن فضايل بکاهند.
يکي از اين اقدامات، اين بود که در مقابل حديث امان ، احاديثي از زبان رسول خدا ساختند و فضيلتي را که در حديث امان براي اهل بيت(عليهم السلام) ثابت شده، به صحابه نيز نسبت دادند تا وانمود کنند که صحابه نيز چنين فضيلتي داشته‌اند و بلکه اين فضيلت، مخصوص صحابه است و آنان، مايه امان امّت‌اند!
براي نمونه‌، از ابو برده به نقل از پدرش آورده‌اند که رسول خدا( فرمود :
النجومُ أمَنةٌ للسَّماء، فاذا ذهبت النجوم، أتي السماء ما توعدون. و أنا أمَنة لأِصحابي، فإذا ذهبتُ، أتي أصحابي ما يوعدون. و أصحابي أمَنةٌ لاُمّتي، فإذا ذَهَبَ أصحابي، أتي اُمّتي ما يوعدون (صحيح مسلم: کتاب فضائل الصحابة، باب 51؛ مسند ابن حنبل: ج 4 ص 399؛ مسند ابي يعلي: ج 13 ص 260؛ المعجم الکبير، طبراني: ج 20 ص 361 و ج 11 ص 45؛ کنز العمّال: ج 7 ص 398).
ستارگان، مايه امان آسمان‌اند. پس هر گاه ستارگان بروند، براي آسمان حوادثي پديد خواهد آمد که وعده آمدن آن داده شده است. من نيز مايه امان اصحابم هستم. پس هر گاه بروم، براي اصحابم حوادثي روي خواهد داد که وعده آمدن آن داده شده است و اصحابم، مايه امان امّتم هستند. پس هر گاه اصحابم بروند، براي امّتم حوادثي روي خواهد داد که وعده آمدن آن، به آنان داده شده است.

6 ـ 1. معناي حديث از نگاه دانشمندان اهل سنّت

محدّثان اهل سنّت، اين حديث را با تفاوت اندکي، گاه با سند ضعيف و گاه با سند مقطوع، از طريق شمار ديگري از صحابه نيز نقل کرده‌اند (ر.ک: المعجم الصغير، ج 2 ص 73؛ مجمع الزوائد: ج 9 ص 739؛ المعجم الأوسط، ج 5 ص 50 و ج 7 ص 354 و ج 8 ص 226‌‌). با اين حال، از ميان صاحبان صحاح، تنها مسلم بن حجّاج قشيري آن را نقل کرده است. به همين مناسبت، نووي، شارح صحيح مسلم، در شرح آن مي‌نويسد:
معني الحديث أنّ النجوم ما دامت باقية فالسماءُ باقية، فإذا نکدرت النجوم و تأثّرت في القيامة، و هنت السماء فانفطرت و نشقّت و ذهبت.
و قوله(: و أنا أمَنة لأِصحابي، فإذا ذهبتُ، أتي أصحابي ما يوعدون ، أي مِن الفتن و الحروب و رتدادِ مَن ارتدّ مِن الأعراب و اختلاف القلوب و نحو ذلك ممّا أنذر به صريحاً و قد وقع کلُّ ذلک .