سپس در جلوي آن نهاد وفرمود:
و اين، آرزوي اوست(مسند ابن حنبل: ج 3 ص 123).
همچنين در رواياتي چند، شاهد آن هستيم که پيامبر( براي تجسّم بخشيدن به موضوع اختلافات و منازعات ميان مردم، از روش در هم کردن انگشتان دست خود در يکديگر، بهره جسته است. از جمله فرموده است:
چه حالي خواهيد داشت آن زماني که وقوعش نزديک است و مردم در آن، غربال مي‌شوند و تنها نخاله‌هايي از مردم، باقي مي‌مانند، پيمان‌ها و امانت‌هايشان، فاسد و تباه مي‌گردد و دچار اختلاف مي‌شوند؟ (آن گاه، انگشتان خود را در يکديگر داخل نمود و فرمود:) پس، اين گونه مي‌شوند (سنن ابن ماجة: ج 2 ص 730).
و در جايي ديگر، خطاب به ابو ذر غفاري فرمود:
اي ابو ذر! در آن زمان که ميان نخاله‌ها (مردمان فرومايه) به سر مي‌بري، چه حالي خواهي داشت؟ (و [براي ترسيم اختلافات آن عصر]، انگشتان خود را در يکديگر داخل کرد).
او مي‌پرسد: اي پيامبر خدا! [در آن زمان] مرا به چه چيزي سفارش مي‌کني؟
فرمود:
صبر کن، صبر کن، صبر کن!(الغدير: ج 8 ص 316).
در مواردي چند، پيامبر( با فشردن انگشتان دو دست خود در هم و قلاّب کردن آنها به يکديگر، استحکام و صلابت چيزي را به نمايش گذاشته است. از جمله در حديثي نبوي آمده است:
مؤمن نسبت به مؤمن، همچون بناي محکم است که اجزاي آن، يکديگر را تقويت مي‌کنند.
آن گاه [براي تجسّم اين موضوع] انگشتان خود را در يکديگر، فرو برد (صحيح البخاري: ج 3 ص 98؛ السنن الکبري: ج 6 ص 94؛ رياض الصالحين: ص 166).

ج) استفاده از اشيا

نقل شده است که روزي پيامبر خدا، دو سنگ‌ريزه را يکي پس از ديگري، بر زمين افکند و فرمود:
آيا مي‌دانيد اين دو چيستند؟
صحابه گفتند: خدا و پيامبرش داناترند.
فرمود:
اين يکي، اَمَل ( آرزو) است و آن يکي، اَجَل (مرگ) است(سنن الترمذي: ج 4 ص 229).