امام علی علیه السلام
اللّهَ سُبحانَهُ جَعَلَ رُسُلَه اُولِي قُوَّةٍ في عَزائِمِهِم، وَضَعَفَةً فيما تَرَى الأعيُنُ مِن حالاتِهِم، مَعَ قَناعةٍ تَملَأُ القُلوبَ وَالعُيونَ غِنَىً، وَخَصاصةٍ تَملَأُ الأبصارَ وَالأسماعَ أذَىً...
خداوند سبحان، پيامبرانش را در اراده و تصميمات خودشان توانا گردانيد، و در آنچه ديده‌ها از ظاهر آنان مى‌بينند، خوار نماياند، با قناعتى كه دلها و چشمها را از بى نيازى پُر مى‌دارد و فقر و ضعفِ ظاهرى اى كه چشمها و گوشها را بسيار بيازارد.
نهج البلاغة : الخطبة 192.
حدیث :
الرَّوحُ و الرّاحَةُ في الرِّضا و اليَقينِ ، و الهَمُّ و الحُزْنُ في الشَّكِّ و السُّخطِ.
ترجمه :
امام صادق عليه السلام :
خوشى و آسايش در خشنودى و يقين است، و غم و اندوه در شكّ و ناخشنودى.
ميزان الحكمه: ج۴، ص۴۷۸
