امام علی علیه السلام
إذا رَأى أحَدُكُمُ المُنكَرَ و لَم يَستَطِعْ أن يُنكِرَهُ بِيَدِهِ و لِسانِهِ و أنكَرَهُ بِقَلبِهِ، و عَلِمَ اللّهُ صِدقَ ذلكَ مِنهُ، فقَد أنكَرَهُ.
هر يك از شما كه كار زشت را ببيند و نتواند با دست و زبان خويش به آن اعتراض كند، ولى در دل انكارش كند و خدا بداند كه راست مىگويد، وى آن زشت كارى را انكار كرده است.
غرر الحكم : ح4152.
حدیث :
الرَّوحُ و الرّاحَةُ في الرِّضا و اليَقينِ ، و الهَمُّ و الحُزْنُ في الشَّكِّ و السُّخطِ.
ترجمه :
امام صادق عليه السلام :
خوشى و آسايش در خشنودى و يقين است، و غم و اندوه در شكّ و ناخشنودى.
ميزان الحكمه: ج۴، ص۴۷۸