مقدمه

اعتقاد به عقايد حقه از مبدأ و معاد و نبوت و امامت، سبب سعادت و آرامش قلب و رفع اضطراب و نگرانى، و موجب اميدوارى و خوش بينى به حيات و حركت به سوى رستگارى و فوز و فلاح است.
شايد هيچ حاجتى و درخواستى از درگاه خداوند متعال، سعادت بخش تر و راحت افزاتر از اين سه حاجت ـ كه در اين دعا درخواست مى شود ـ نباشد.
«اَلّلهُمَّ اِنّى اَسْئَلُكَ ايمانَا تُباشِرُ بِه قَلْبى، وَيَقينَا صادِقَا حَتّى اَعْلَمَ اَنَّهُ لَنْ يُصيبَنى اِلاّ ما كَتَبْتَ لى وَرَضِّنى مِنَ الْعَيْش بِما قَسَمْتَ لى».^۱
حاجت اوّل: ايمانى كه خداوند متعال آن را فراگير قلب انسان و مستولى بر آن سازد. حاجت دوم: يقين راستى كه انسان بداند كه به او نمى رسد، مگر آنچه خدا براى او مقرر فرموده است.
حاجت سوم: رضا به روزى و رزق و معاشى كه خداوند متعال قسمت او فرموده و براى او فراهم مى شود.
ايمان و يقين و رضا، از حالات و مقاماتى است كه درجات و مراتب متفاوت دارد و در عين حال كه بر هريك از مراتب آن يقين و ايمان و رضا اطلاق مى شود، مراتب و افراد آنها مثل مراتب و افراد نور با هم تفاوت دارند و فواصل بين آنها گاه به حدى است كه اگر در آن مقياس سال نورى قابل استفاده بود، مناسب بود با آن به مسافت بين اين فواصل اشاره نمود.